Άλλο ποστ ήθελα να ανεβάσω, δεν έχω όμως δυνάμεις . Ήταν μια πολύ κουραστική και δύσκολη εβδομάδα . Και δε θα είναι η τελευταία, θα ακολουθήσουν δυστυχώς κι άλλες … Πολλή δουλειά, πολλή πίεση, πολλές υποχρεώσεις . Όσο και να λέω ότι το έχω συνηθίσει, υπάρχουν στιγμές που τα όρια της υπομονής μου δοκιμάζονται . Δεν μπορώ όμως να το αποφύγω .
Το θετικό είναι ότι ενώ ξεκίνησε εντελώς δυσοίωνα από κάθε άποψη ( η εβδομάς ), εξελίχθηκε ομαλά και τελειώνει ήρεμα, τολμώ να πω ακόμη και όμορφα, με τη σκέψη ενός πολλά υποσχόμενου, για στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης, τριημέρου . Ίσα – ίσα για να γεμίσουν οι μπαταρίες και να κάνω κάποια πράγματα που θέλω ( αν προλάβω χα, χα !! ) .
Ένα από αυτά θα ήταν να κατεβάσω κάποια τραγούδια και άλμπουμς που, τόσο καιρό τώρα, όλο λέω ότι θα κάνω και φυσικά αναβάλλω . Και τώρα, που μυαλό και ψυχή θέλουν να ηρεμήσουν, όλο σε χαλαρωτικές μουσικές και φωνές πάει ο νους μου .
Κανονικά, τώρα που το σκέφτομαι, δε θα έπρεπε να ανεβάσω ποστ, γιατί μέχρι στιγμής, από τη νύστα και τη ζαβλακομάρα ,δεν έχω γράψει και τίποτα της προκοπής ( γιουχάϊσμα ) . Ήθελα όμως να μοιραστώ με τα εκατομμύρια των αναγνωστών μου το μουσικό κόλλημά μου για το μήνα Φεβρουάριο . Δεν είναι καινούργιοι, δεν είναι πολλοί γνωστοί, τα κομμάτια δεν είναι » φρέσκα » , αλλά εγώ πρόσφατα ( τέλη του 2008 ) τους ανακάλυψα και αστραπιαία τους έδωσα μια περίοπτη θέση στο μουσικό μου σύμπαν . Αυτές τις κουραστικές μέρες του Φλεβάρη, κατέφευγα συχνά στο γιουτουμπάκι μου για να τους ακούσω ( αφού η ανεπρόκοπη δε λέω να κατεβάσω τα κομμάτια τους … ) .
Επίσημα μουσικά βίντεο δεν έχουν βγάλει ακόμη ή τουλάχιστον εγώ δεν έχω ανακαλύψει προς το παρόν . Οι γιουτουμπάδες όμως δουλεύουν για εμένα κι έτσι ανεβάζω δύο τραγούδια με συρραφή από σκηνές δύο αγαπημένων ταινιών . Ακόμη και αν δε σας αρέσουν, οφείλετε να παραδεχτείτε ότι προσφέρουν πρώτης τάξης γλυκό νανούρισμα και κατευνάζουν τα σπασμένα νεύρα .
Γιουτουμπάκι Νο.1 – Lost In Translation – Sofia Coppola, 2003 ( έχω ξανανεβάσει βιντεάκι από τη θαυμάσια αυτή ταινία – μουσική και εικόνες δένουν άψογα ) . Το τραγούδι λέγεται » My Hands Up « .
Γιουτουμπάκι ( σαν τουλουμπάκι ακούγεται …) Νο.2 – Eternal SunshineOf The Spotless Mind – Michel Gondry με τον αγαπημένο τρελλάρα Charlie Caufman στο σενάριο, 2004 . Ακόμη πιο αγαπημένη ταινία από το Lost In …, τη λάτρεψα όταν την πρωτοείδα γιατί είναι ακριβώς του γούστου μου . Οσκαρικού επιπέδου ερμηνεία της Kate Winslet που είναι και στα πολύ πάνω της μετά την πρόσφατη νίκη της, τα συγχαρητήρια μας, την αγαπάμε πολύ . Τίτλος τραγουδιού » Anchor « . ( οι ξυνοί γιουτουμπάδες που το έφτιαξαν δεν επέτρεπαν το embedding , @#%$@!!!, σιγά μωρέ το κλοπιράϊτ !! )
( Τα τραγούδια ΔΕΝ βρίσκονται στα σάουντρακ των ταινιών )
Οι Trespassers William παίζουν την όμορφη indie / dream pop μουσική τους από το 1997 . Έχουν κυκλοφορήσει 3 άλμπουμς με εξαιρετιικές κριτικές ( Anchor – 1999, Different Stars 2002 και ξανά το 2004, Having – 2006 ) ενώ ετοιμάζουν ένα ΕΡ με τίτλο The Natural Order Of Things .
Όπως βλέπετε και στη φωτό, η τραγουδίστρια βρίσκεται » αλλού » !
Σήμα κατατεθέν τους οι γλυκά μελαγχολικές, αιθέριες και υποφερτά σκοτεινές συνθέσεις, οι σχεδόν πάντα βαριά ερωτικοί στίχοι και, πάνω από όλα, η καταπληκτική φωνή της Anna – Lynne Williams που σε μαγεύει από το πρώτο δευτερόλεπτο . Αν και ψάχνεις ασυναίσθητα για κανένα ξυραφάκι εκεί κοντά, σε περίπτωση που τους ακούσεις πάνω από ώρα ( εκτός κι αν είσαι σε mood για ξυραφάκια, οπότε είσαι στο στοιχείο σου και βρήκες το κατάλληλο γκρουπ που θα καταλάβει τον καημό σου βρε !), ωστόσο σε μικρές δόσεις αναγνωρίζεις το ταλέντο τους και αποζητάς τη φωνή της Anna – Lynne για έναν ακόμη γύρο στο όνειρο .
*** Αν και μέρες αποκριάς και λάτιν ξελιγώματος, εγώ θέλω την ηρεμία μου . Μη σπεύσετε να μου πείτε εμψυχωτικά λόγια, » καλό κουράγιο «, » καλή δύναμη » κλπ . Είμαι εξαιρετικά καλά, ανακουφισμένη και πολύ χαρούμενη που ήρθε το Σ/Κ . Μέχρι την Τρίτη . Από εκεί και πέρα δεν ξέρω αν θα είμαι ήρεμη . Είναι εύθραστες αυτές οι καταστάσεις … Ευτυχώς που έχω και τους τύπους που κλείνουν την αριστερή πλευρά στις κυλιόμενες του Μετρό . Να’ναι καλά οι άνθρωποι ! 😛 ***
» Και τί σου είπε ο δόκτωρ Θάρμερ, αγόρι μου ? Απ’όσο ξέρω, τα κουβεντιάσατε λιγάκι οι δυο σας » .» Ναι, τά’παμε . Βέβαια . Έκατσα στο γραφείο του ίσαμε δυο ώρες » .» Και τί σου είπε ? «» Ε … να … πως η Ζωή είναι παιχνίδι και λοιπά. και πως πρέπει να το παίζεις σύμφωνα με τους κανόνες . Ήτανε πολύ εντάξει . Θέλω να πω, δεν πήδηξε μέχρι το ταβάνι, ούτε τίποτα . Μόνο μου μίλαγε συνέχεια, πως η Ζωή είναι παιχνίδι και λοιπά . Καταλαβαίνετε » .» Η Ζωή είναι παιχνίδι, αγόρι μου . Η Ζωή είναι παιχνίδι, και το παίζουμε σύμφωνα με τους κανόνες » .» Μάλιστα κύριε, το ξέρω πως είναι . Το ξέρω » .Παιχνίδι είν’ο κώλος μου . Άκου παιχνίδι . Άμα βρεθείς απ’τη μεριά που είναι όλοι οι εξυπνάκηδες, τότε εντάξει, είναι παιχνίδι – το παραδέχουμαι . Άμα είσαι όμως από την άλλη μεριά, που δεν υπάρχει ούτε μισός, τότε τί σόι παιχνίδι λέγεται αυτό ? Τίποτα . Μόνο παιχνίδι δεν είναι .
Μέρες τώρα η ιστορία σου γυροφέρνει μέσα στο μυαλό μου και θέλω να γράψω για αυτήν .
Έχω πρόβλημα όμως, οι προτάσεις δεν έρχονται εύκολα . Θες η κούραση των ημερών ( που τη βλέπω να συνεχίζεται μέχρι να πέσω σε αφασία ), θες οι πονοκέφαλοι από την ιγμορίτιδα ( εξέλιξη του κωλοκρυολογήματος που είχα ), θες η εγκεφαλική θολούρα από τον ελλειπή ύπνο ?
Κοιτάζω την οθόνη, με κοιτάζει κι αυτή, ωραία λέω κοιταχτήκαμε και σήμερα, κι αύριο μέρα είναι, ας σχολιάσω σε κανένα άλλο μπλογκ και βλέπουμε . 3 το πρωί και καμία έμπνευση . Πέφτω για ύπνο, ψάχνω να βρω μια εισαγωγή, τίποτα . Κουβάρι όλα . Χωρίς άκρη .
Απόψε όμως, τέλος της εβδομάδας ( ζήτω ), αισθάνομαι καλύτερα και θέλω να γράψω ( όπως μου έρχονται στο μυαλό ) για εσένα Χόλντεν Κόλφιλντ .
Για το αγαπημένο σου κόκκινο κυνηγετικό καπέλο, που το φορούσες όποτε ήθελες να νιώσεις ασφαλής και προστατευμένος, » αόρατος » από τους γύρω . Για τις πάπιες στη λιμνούλα του Σέντραλ Παρκ που εξαφανιζόντουσαν όταν πάγωνε το νερό της το χειμώνα, κι εσύ ρωτούσες » πού πηγαίνουν οι πάπιες ? «, ενώ στην πραγματικότητα η ερώτηση σου ήταν, » πού πηγαίνω εγώ ? » Για τις φορές που κλεινόσουν στους τηλεφωνικούς θαλάμους της Νέας Υόρκης με διάθεση να τηλεφωνήσεις σε κάποιον αλλά δεν το έκανες γιατί στην ουσία δεν είχες κανέναν για να μιλήσεις , κανέναν που θα μπορούσε να σε ακούσει και να σε καταλάβει . Που περπατούσες με τις ώρες στους δρόμους της γιατί είχες τις μαυρίλες σου . Για την άρνηση σου να μεγαλώσεις, να γίνεις κι εσύ μέρος του συστήματος, να αλλοτριωθείς, να υιοθετήσεις συμβατικές συμπεριφορές, να χάσεις την αθωότητα σου ( καλύτερα να έμενες ακίνητος εις τους αιώνας των αιώνων σαν τον Εσκιμώο που ψαρεύει στο αγαπημένο σου Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, έτσι δεν είναι ? ) . Για την απέχθεια σου για οτιδήποτε αντιπροσώπευε στο μυαλό σου την κοινωνία, τον κόσμο εκεί » έξω » . Υποκριτές όλοι, ψεύτικοι, κάλπηδες, ηλίθιοι . Για την αγάπη σου για τα παιδιά, τις αγνές ακόμη και αθώες ψυχές, που θα τις έσωζες από την » πτώση » στον γκρεμό, στον κόσμο των ενηλίκων, εκεί, στο χωράφι το σπαρμένο με τη σίκαλη . Φύλακας τον παιδιού μέσα στον καθένα μας . Φύλακας στη σίκαλη .
Το 1951, ο J.D. Salinger έκανε την ιστορία σου βιβλίο, ένα μικρό κομμάτι της τουλάχιστον, καθοριστικό όμως . Έτσι όπως τη διηγείσαι εσύ ο ίδιος , μέσα από εκείνο το » μέρος » που σε έβαλαν προσωρινά για να καλμάρεις, όπως χαρακτηριστικά λες . Και μιλάς για εκείνες τις τρεις περιπετειώδεις μέρες σου στη χειμωνιάτικη, παγωμένη Νέα Υόρκη, όπου τριγυρνούσες μόνος αφότου το έσκασες από το σχολείο σου ( έτσι κι αλλιώς σε είχαν ήδη διώξει λόγω χαμηλής – σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια – απόδοσης ) . Και εμείς συνοδοιπόροι σου, να χαμογελάμε συνωμοτικά με τις σκέψεις σου, να δακρύζουμε όταν αισθάνεσαι μοναξιά φριχτή ή πόνο, και να ξεκαρδιζόμαστε, με όσα περίεργα και πρωτόγνωρα σου συμβαίνουν και περιγράφεις, με τον ανεπανάληπτο τρόπο σου και την ιδιαίτερη γλώσσα σου . Και να μαθαίνουμε για τους δύο – στην ουσία – Χόλντεν . Εκείνον που αφηγείται την ιστορία και εκείνον που τη ζει . Άλλος στη σκέψη, άλλος στην πράξη . Να προβληματιζόμαστε με τον πρώτο και να συναισθανόμαστε τον δεύτερο ή και το ανάποδο .
Και μάλλον τον στοίχειωσες το δημιουργό σου Χόλντεν, όπως στοιχειώνεις λίγο ή πολύ κάθε αναγνώστη του βιβλίου . Δυο -τρία ακόμη βιβλία ακολούθησαν το δικό σου και μετά σιωπή . Ενενήντα χρονών σήμερα, ο συγγραφέας – φάντασμα ενός αντί-ήρωα που έγινε σχεδόν μύθος .
Χόλντεν Κόλφιλντ . Ετών 16 . Κλασσικός έφηβος, ματιά μεγάλου, ψυχή παιδιού . Πολύ έξυπνος, πολύ ευαίσθητος, με κατάμαυρο, εξοντωτικό χιούμορ . Απελπιστικά μόνος . Πολύ πολύ μπερδέμενος . Εκούσια απομονωμένος . Λαχταρά την επαφή, την επικοινωνία και την αγάπη, αλλά αγνοεί τον τρόπο να τα ζητήσει από τους άλλους . Εσωτερικά, αυτοσαρκαστικός, επαναστατημένος, κυνικός, θυμωμένος, σχεδόν μισάνθρωπος . Εξωτερικά, νευρικός, δειλός, φοβισμένος, ευερέθιστος, κυκλοθυμικός . Και μέσα σε 255, καθόλου βαρετές ή κουραστικές, σελίδες δεν υπάρχει τίποτα που να μην πιάσει στο στόμα του . Από την οικογένεια, τη φιλία, την παιδεία, τη θρησκεία και το σεξ, μέχρι τον Σερ Λώρενς Ολιβιέ, τον Έρνεστ Χέμινγουαιη και τον Φ. Σ. Φιτζέραλντ . Και μη νομίζετε, περισσότερο θάβει ( απολαυστικά ) παρά επαινεί . Με έναν, ώρες – ώρες, ανατριχιαστικά ωμό και ρεαλιστικό τρόπο .
Αν σήμερα ήμουν μαθήτρια σε αμερικάνικο σχολείο ίσως και να μη σε χώνευα, αφού το βιβλίο με την ιστορία σου θα περιλαμβανόταν στη διδακτέα ύλη μου . Και σίγουρα, αν σε είχα διαβάσει στα 17 – 18 μου η επίδραση σου πάνω μου θα ήταν ακόμη πιο μεγάλη και καταλυτική . Είμαι όμως πολύ, πολύ μεγαλύτερη και μπορώ να αναλύσω και να δικαιολογήσω καλύτερα την άφθαρτη γοητεία που ασκείς . Και να κατανοήσω επίσης τη μη εξέλιξη του χαρακτήρα σου . Γιατί Χόλντεν, δε θα μεγαλώσεις ποτέ τελικά . Όπως ακριβώς το επιθυμούσες, είδες ? Και η διαχρονικότητα σου θα είναι και η » επιβράβευση » του πείσματος σου .
Το μόνο που με προβληματίζει όμως είναι το ότι, ενώ οι όποιοι ειδικοί αναλυτές σε χαρακτήρισαν αντιπαθητικό, γερογκρινιάρη, νευρασθενικό, καταθλιπτικό εξαιτίας μετατραυματικού στρες, συναισθηματικά παράλυτο και δεν ξέρω τι άλλο, εγώ βρήκα στα λόγια σου αλήθειες και μόνο αλήθειες . Αλήθειες ενός ανθρώπου, που απλά έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω του και δεν το αντέχει . Και πιάνω τον εαυτό μου Χόλντεν να έρχεται στα λόγια σου σχεδόν κάθε μέρα . Και να θυμώνει το ίδιο, να βρίζει το ίδιο, να αγανακτεί το ίδιο, αλλά και να προσπαθεί να παίξει το Παιχνίδι . Για να επιβιώσει . Και αναρωτιέμαι . Εκείνοι κάνουν λάθος ? Εγώ δεν έχω μεγαλώσει ? Ή μήπως δεν είμαι καλά ?
[ Για το Φύλακα Στη Σίκαλη του Jerome David » J. D. » Salinger( εκδ. Επίκουρος – ακόμη ) έχει γράψει πολύ πολύ καλύτερα και, εννοείται, πιο συγκροτημένα, ο Δημήτρης Αθηνάκης εδώ, ενώ ο enteka έχει κάνει μια πολύ ωραία αναφορά για τις διαφορες εκδόσεις και τα εξώφυλλα του βιβλίου εδώ . ]
But I’m a creep / I’m a weirdo / What the hell am I doing here ? / I don’t belong here / I don’t belong here …
Όταν διαβάζω ένα βιβλίο, σκέφτομαι πολύ συχνά μουσικές που θα μπορούσαν να συνοδεύουν την πλοκή του . Κατά την ανάγνωση του Φύλακα Στη Σίκαλη, ένα περίεργο πράγμα, άκουγα μέσα στο μυαλό μου το λατρεμένο Creep των Radiohead, ιδιαίτερα το ρεφρέν ! Εντελώς άσχετο ? Ίσως όχι και τόσο … Έβλεπα τον Χόλντεν να περπατάει ξεπαγιασμένος στη Νέα Υόρκη και η μελωδία του τραγουδιού τον συνόδευε .
Το Creep από το άλμπουμ Pablo Honey, ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί κατά τη γνώμη μου, ήταν το κομμάτι που έκανε τους Radiohead γνωστούς στο πλατύ κοινό το 1993 . Γράφτηκε για μια κοπέλα με την οποία ο Thom Yorke ήταν εμμονικά ερωτευμένος για 8 μήνες όταν ήταν φοιτητής . Την ακολουθούσε παντού, είχε γίνει η σκιά της αλλά εκείνη ούτε που να τον φτύσει . Τα συναισθήματα του καταγράφηκαν γλαφυρότατα στους στίχους του τραγουδιού και εγένετο το Creep . Η ηχογράφηση του έγινε μια κι έξω, χωρίς επαναλήψεις ή διορθώσεις και το σήμα κατατεθέν του ( το άγριο ξέσπασμα της κιθάρας πριν το ρεφρέν ) προέκυψε από έναν κρανιωμένο με την ηρεμία του τραγουδιού Johny Greenwood, ο οποίος θέλησε ξαφνικά να τα » σπάσει » στους υπόλοιπους και γρατζούνισε εντελώς αυθόρμητα και τσαντισμένα την κιθάρα του . Και πολύ καλά έκανε !
Το Creep έγινε τεράστιο χιτ , το κοινό το ζητούσε συνέχεια και οι Radiohead το σιχάθηκαν . Και σταμάτησαν με τον καιρό να το παίζουν στα live . Αν ακουστεί σήμερα σε καμιά συναυλία τους θα είναι από θαύμα . Κι αυτό αφενώς γιατί ξύνει τις πληγές του Yorke και του’ρχεται να ξεράσει κι αφετέρου διότι παραείναι mainstream για τους βαριά alternative Radiohead . Κι αυτά .
Trivia
* Το βίντεο του τραγουδιού δεν έχει κάτι ιδιαίτερο . Μια συναυλία του συγκροτήματος, με ενδιαφέροντες φωτισμούς, τέλος . Τέτοια υπέροχα τραγούδια σκίζουν ακόμη κι όταν συνοδεύονται από αδιάφορα βίντεο . Το σκηνοθέτησε ο BrettTurnball, ο οποίος είναι και πολύ καλός διευθυντής φωτογραφίας . Δικό του είναι και το αγαπημένο μου βίντεο » No Regrets » του Robbie Williams .
* Ταλαίπωρε αναγνώστη, αν έχεις φτάσει μέχρι εδώ, α ) Σου έχουν σπάσει σίγουρα τα νεύρα, βου) Θα προτιμούσες χίλιες φορές να ανέβαζα πάλι καμιά Kate Bush, γου ) Τίποτα, έχεις πάψει να διαβάζεις . Εγώ όμως σου έχω σούπερ trivia, χορταστικό, από αυτά που με πεθαίνουν ( όπως θα έλεγε κι ο Χόλντεν σε διάλεκτο 1978 – σπόντα για τη μετάφραση ήταν αυτό, από τότε έχει να ανανεωθεί εκδοτικά ο Φύλακας ! ) .
Το Creep βρε είναι σχεδόν διασκευή ! Του φανταστικού » TheAir That I Breathe « των Hollies του 1974 !! Είναι ένα από τα πολυαγαπημένα τραγούδια του Yorke και είναι τόσο διασκευή που στα credits οι Albert Hammond + Mike Hazlewood αναφέρονται ως συνδημιουργοί και παίρνουν και ποσοστά . Μα τι όμορφο τραγούδι … Γραμμένο κι αυτό για μια άλλη κοπέλα, η οποία ήταν μια ασχημούλα εξωτερικά αλλά κουκλάρα εσωτερικά και την είχε ερωτευτεί ο συνθέτης . Αφιερωμένο, δικό σας ! Για να ανέβουμε λίγο από τα άνωθεν ψυχοπλακωτικά και να αλλάξουμε κλίμα .
Ιδιαίτερη μνεία στη φοβερή εμφάνιση του τραγουδιστή AllanClarke, 32 χρονών τότε . Από πού να ξεκινήσω ? Τί να πάρω, τί ν’αφήσω ? Το μπουφανάκι κατάσαρκα, το ανέμελο φουλάρι, το παντελόνι ( παντελόνι ? ) ? Την καδένα – σετ με το δαχτυλίδι ? Το σέξυ μαλλί ? ΤΟ βλέμμα ? Έξοχος, έξοχος !! Φαίνεται ποιός είναι ο αρχηγός του γκρουπ παιδί μου !
* Από που άρχισα, που το πήγα και που κατέληξα … Το all time classic » The Air That I Breathe » έχει γνωρίσει κι άλλες διασκευές εκ των οποίων πιο πετυχημένη θεωρώ εκείνη του 1998 από τους Simply Red ( άλλο κόλλημα μου αυτοί, μην ακούσω κακιά κουβέντα για τη θεϊκή φωνή του Mick Hucknall ΕΝΤΑΞΕΙ ?? ) . Το βίντεο είναι άσχετο με το τραγούδι, πατάει στον τίτλο του και είναι πάρα πάρα πολύ καλό ΚΑΙ με μήνυμα .
***Το μόνο που έκανα, ήτανε που τηλεφώνησα στην παλιόφιλη τη Σάλυ Χέης . Πήγαινε στο Μάιρη Α. Γούντραφ κι ήξερα ότι θά’τανε σπίτι, επειδή μού’χε γράψει πριν από δυο εβδομάδες . Όχι πως τρελλαινόμουνα για δαύτην, αλλά την ήξερα από χρόνια . Κάποτε μάλιστα, με τη βλακεία που μ’έδερνε, την πέρναγα για πολύ έξυπνη . Ο λόγος που το πίστευα ήτανε επειδή ήξερε ένα σωρό πράματα για το θέατρο και τα έργα και τη λογοτεχνία και τα σχετικά .Άμα ξέρει κανείς ένα σωρό γι’αυτά τα πράματα, σου παίρνει πολύ καιρό ώσπου να ανακαλύψεις αν είναι πραγματικά βλάκας ή όχι . Στην περίπτωση της παλιόφιλης της Σάλυ, χρειάστηκα χρόνια για να τ’ανακαλύψω . Νομίζω πως θα τό’χα ανακαλύψει πολύ νωρίτερα αν δεν χαϊδολογιόμαστε τόσο πολύ . Το μεγάλο κακό με μένανε είναι πως, μ’όποια χαϊδολογιέμαι, την έχω πάντα για πολύ έξυπνη . Όχι πως έχει καμιά σχέση, αλλά πάντως εγώ έτσι σκέφτομαι συνέχεια .
Όπως βλέπετε και στη φωτό, η τραγουδίστρια βρίσκεται » αλλού » !
Aura Voluptas 