The photograph on the dashboard, taken years ago,
Turned around backwards so the windshield shows
Every streetlight reveals the picture in reverse
Still, it’s so much clearer
I forgot my shirt at the water’s edge
The moon is low tonight
23:15 Κέντρο Αθήνας – Παρασκευή, Ιούλιος 2009
Λιγοστά αυτοκίνητα στους δρόμους, ακόμη πιο λίγοι οι περαστικοί . Ζέστη που πολλαπλασιάζεται από τα air condition που ξερνάνε τη θέρμη τους στο δρόμο για να δροσίσουν ράθυμους ένοικους αραγμένους στους καναπέδες τους . Βήμα αργό, βαρύ . Πλάτη που διαμαρτύρεται από πόνους . Τα τραπεζάκια έξω γεμάτα από κόσμο που μιλάει, γελάει, χειρονομεί έντονα, κουνάει το πόδι στο ρυθμό της μουσικής που έρχεται από το βάθος, διασκεδάζει . Πονοκέφαλος . Το χέρι σηκώνεται με εξαναγκασμό για να σταματήσει ταξί . Επιβίβαση . Το ραδιόφωνο φωνάζει » έξω ντέρτια και καημοί . » Για πού κοπέλα μου ? Από πού θες να πάμε ? Δε σε νοιάζει ? Ε, τέτοια εποχή, τέτοια ώρα, όποια διαδρομή κι αν διαλέξεις, φτάνεις γρήγορα . Τώρα γυρίζεις από τη δουλειά ? Ζέστη ε ? Μας έλιωσε . Άντε να πάμε διακοπές, να κάνουμε κανένα μπανάκι κι εμείς . Ωραία στη θάλασσα . Εσύ ? Για πότε λες ? « Δεν ακούς, δεν ακούς . Η άσφαλτος τρεμουλιάζει, υγροποιείται, κυματίζει, γίνεται μπλε σκούρο, σκοτεινό, μαγνητίζει . Σκάει απαλά στο πεζοδρόμιο, αφρίζει .
You, I thought I knew you
You, I cannot judge
You, I thought you knew me,
This one laughing quietly underneath my breath
12 : 20 Λεωφόρος Μαραθώνος – Κυριακή, Ιούλιος 2009
Οδηγείς . » 3 μέτρα κάθε 3 λεπτά « » Τί μετράς καλέ ? » » Λέω, κινούμαστε 3 μέτρα κάθε 3 λεπτά « » Φέρε το αντηλιακό, κοντεύει να καεί το χέρι μου » » Φτάσαμε Νέα Μάκρη ή ακόμη ? Μία ώρα και βάλε είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο « » Ακόμη … « » Άνοιξε το a/c, δεν πάει άλλο . » » Ευτυχώς έχουμε καλή μουσική » » Να παρακαλάτε να μη φύγει ο ήλιος, βλέπω κάτι σύννεφα στο βάθος « » Κορίτσια δε λέει, πάλι με το κακό συναπάντημα βρεθήκαμε . Εκατό χρόνια θα κάνουμε πάλι να φτάσουμε . Μα από ποιά ώρα πρέπει να ξεκινάμε γαμώτο ? »
13 : 30 Ένα τέταρτο στην παραλία .
» Κοίτα μαυρίλα στο βάθος, λες να έρθει προς τα’δώ ? « » Εμείς θα μπούμε . Έρχεστε ? « Λες και σουρούπωσε ξαφνικά . Το νερό αλλάζει χρώμα . Σκούρο γκρίζο σαν τον ουρανό από πάνω του, αναδεύεται, φουσκώνει, παρασύρει το κορμί και γίνεται κύματα δυνατά που σκάνε θριαμβευτικά έξω στην άμμο για να υποδεχτούν τις πρώτες χοντρές ψιχάλες της βροχής . Που δυναμώνει . » Νερό από πάνω, νερό κι από κάτω χα, χα !! Ο βρεγμένος τη βροχή δε … κλπ . Πλάκα έχει « » Καλύτερα να βγούμε » » Να φύγουμε, η βροχή χειροτερεύει . Να φύγουμε . Δεν είμαστε γι’αυτά . » » Ένα μπάνιο είπαμε κι εμείς να κάνουμε και μας βγαίνει από τη μύτη ! «
14:55 Μία ώρα μέσα στο αυτοκίνητο και η Μαραθώνος ακόμη να φανεί
Ο δρόμος έχει μεταμορφωθεί σε κοίτη ποταμού . Το νερό πέφτει με ορμή . 1 μέτρο κάθε 4 λεπτά . » Το πόδι σου πώς πάει ? Αντέχει ? «
I’m not sure all these people understand
It’s not like years ago,
The fear of getting caught,
Of recklessness and water
They cannot see me naked
These things, they go away,
Replaced by everyday
00:40 Παραλιακή, κάπου προς Βουλιαγμένη – Σάββατο, Ιούλιος 1993
Γέλια μέσα στο αυτοκίνητο, πειράγματα, μουσική στη διαπασών, χαλαρή οδήγηση . » Αχ παιδιά είναι υπέροχα, φοβερή βραδιά, έχω να περάσω τόσο καλά αιώνεεεες ! » » Δε θέλω να γυρίσω ακόμη πίσω . Όχι ακόμη. » » Δε χρειάζεται, ας μη γυρίσουμε » » Και πού να πάμε ? Κάνει και τόση ζέστη … » » Όπου γουστάρουμε να πάμε . Να πάμε για μπάνιο . » Τώρα ??? Τέτοια ώρα ? Χωρίς μαγιό ?? Πού ? » » Α, θα’ναι ωραία . Ξέρω μια παραλία στο Λαγονήσι . Δε θα μας δει κανείς » » Ρε παιδιά και πώς θα κάνουμε μπάνιο ? Φοβάμαι λίγο … » » Σιγά ! Με τα εσώρουχα . Ή … και χωρίς ! Μέσα σε τέτοιο σκοτάδι ούτε τη μύτη μας δε θα βλέπουμε . »
Τα γέλια δίνουν και παίρνουν . Μετά από λίγο το αμάξι βγαίνει από το δρόμο, οι ρόδες κολλάνε στην άμμο . Κατεβαίνουμε κάτω . Είμαστε όλοι ξεκαρδισμένοι . Τα αγόρια, πιο άνετα, κάνουν την πρώτη κίνηση . Τα τζην φεύγουν, τα μποξεράκια έρχονται . Η κοιλιά πονάει από το γέλιο . » Άντε μωρές παρθένες ! Τί περιμένετε ? Είναι τέλεια ! Χάνετε, χάνετε ! » » Δε βλέπω την τύφλα μου καλέ ! Πού θα πατώ και που θα βρίσκομαι ? » » Κότες ! Κωλόστρες ! » » Σκάστε ηλίθια πλάσματα ! Τώρα θα δείτε ! «
Το πόδι βουτάει διστακτικά στο νερό . Είναι χλιαρό και κατάμαυρο . Ήρεμο . Ούτε ένα κυματάκι δεν ταράζει το νιρβάνα του . Το γυμνό πέλμα προσπαθεί να » ψηλαφίσει » την άμμο του βυθού, να προσδιορίσει το βάθος . Μια αλλόκοτη τυφλότητα . Προχωρά δειλά και λίγο φοβισμένα προς το πρωτόγνωρο . Γρήγορα όμως προσαρμόζεται, ξεθαρρεύει . » Να, δώσε μου το χέρι σου . Θα σε βοηθήσω . Θα σε κρατώ εγώ » . Θα σε κρατώ . Βουλιάζει το σώμα μέσα στη θάλασσα, αφήνεται να λικνιστεί μέσα στο απόλυτο μαύρο και μετά να επιπλεύσει στην επιφάνεια . Και μετά απλωτές και βουτιές και πάλι γέλια .
» Είδες που σου το έλεγα ? Δεν είναι υπέροχα ? » » Είναι ακόμη πιο όμορφα . Πιο όμορφα απ’όσο είχα φανταστεί … Να το ξανακάνουμε ! «
Nightswimming, remembering that night
September’s coming soon
I’m pining for the moon
And what if there were two
Side by side in orbit
Around the fairest sun?
That bright, tight forever drum
Could not describe nightswimming
Nightswimming deserves a quiet night, deserves a quiet night …
Τrivia
* Το μαγευτικό » Nightswimming « είναι το προτελευταίο τραγούδι στο όγδοο studio album των R.E.M. « Automatic For The People « ( 1992 ), ίσως το καλύτερο άλμπουμ του γκρουπ, σύμφωνα με δηλώσεις τόσο των μουσικοκριτικών όσο και μελών του συγκροτήματος ( πώς να διαφωνήσω, αν και λατρεύω τους περισσότερους δίσκους τους ) . Ο τίτλος του δίσκου ήταν το σλόγκαν του αγαπημένου diner του Michael Stipe στην Αθήνα της Georgia . Μετά από κάθε παραγγελία οι υπάλληλοι έλεγαν συνθηματικά » Automatic ! » .
* Πρώτα γράφτηκαν οι στίχοι του τραγουδιού από τον Stipe και το κομμάτι προοριζόταν για το άλμπουμ » Out Of Time » . Έλειπε όμως η σύνθεση την οποία έγραψε ο μπασίστας του γκρουπ Mike Mills πολύ πολύ αργότερα . Ουσιαστικά πρόκειται για μια σύντομη μελωδία που επαναλαμβάνεται » κυκλικά » . Το πιάνο που ακούγεται είναι το ίδιο που χρησιμοποιήθηκε για την ηχογράφηση του κλασσικού » Layla « του Eric Clapton, μετά από απαίτηση του Mills . Στο στούντιο υπήρχαν μόνο τέσσερεις άνθρωποι, ο Stipe, ο Mills, o μπασίστας των Led Zeppelin John Paul Jones ως ενορχηστρωτής των εγχόρδων και η μουσικός Deborah Workman που έπαιξε όμποε .
* Οι στίχοι αποτελούν συρραφή αναμνήσεων από την εποχή που οι R.E.M. πήγαιναν για βραδινό μπάνιο με τους φίλους τους μετά από τις βραδινές εξόδους τους . Ο Stipe έχει δηλώσει επίσης ότι είναι ένα τραγούδι για την απόλυτη αθωότητα που είτε έχουμε απελπισμένα γαντζωθεί σ’αυτή ή την έχουμε χάσει αμετάκλητα .
* Το βίντεο σκηνοθέτησε ο underground σκηνοθέτης Jem Cohen ο οποίος έχει γυρίσει κι άλλα βίντεο των R.E.M. καθώς και κάποιες, πειραματικές κυρίως, ταινίες μεγάλου μήκους .
* Στην πουριτανική Αμερική μέχρι πριν λίγες δεκαετίες το να κάνει κάποιος βραδινό μπάνιο γυμνός θεωρούνταν πολύ τολμηρή εώς και, σε ορισμένες περιπτώσεις, παραβατική συμπεριφορά .
* * * Δεν το ξανακάναμε όμως … * * *
Aura Voluptas 