Κάθε μέρα που ξημερώνει στο κάτεργο σκέφτομαι το θάνατο . Και κάθε μέρα παλεύω μαζί του . Με λένε Φίνι και είμαι είκοσι εννιά χρονών . Είναι σκοτάδι βαθύ στο θάλαμο και τίποτα άλλο δεν ξεχωρίζει παρά τρομαγμένα μάτια που λάμπουν στο κενό φλογίζοντας ελπίδα ή παραίτηση . Τυλίγομαι με την κουβέρτα μου και ακούω τις ραφές της να τρίζουν σαν δόντια αρουραίου . Υπάρχει κρύο εδώ μέσα, τόσο κρύο που γονατίζει ψυχές και ξεγελάει συνειδήσεις .
Έπαψα από καιρό να μυρίζω οτιδήποτε . Η μυρωδιά της απλυσιάς, αυτή η όξινη μαχαιριά που αναδίδει το ανθρώπινο σώμα μετά από από μήνες αποχής από το νερό, ή η βρόμα των ούρων, της τουαλέτας γενικά, δε φτάνει στα ρουθούνια μου, ή την αισθάνομαι τόσο εξασθενημένη, σαν αναπνοή ετοιμοθάνατου ανθρώπου .
Σχεδόν όλοι δίπλα μου κοιμούνται . Ακούγονται καθαρά τα ροχαλητά τους μοιρασμένα στις ψηλές κουκέτες . Δεν μπορώ να καταλάβω αν ξημερώνει . Στο θάλαμο δεν υπάρχουν παράθυρα . Ο θάλαμος όπου μένουμε βρίσκεται κάτω από τη γη . Κι η γη από πάνω μας είναι σκεπασμένη από ένα παχύ στρώμα χιονιού και πάγου .
Ξαφνικά όλα μοιάζουν να δέχονται μια έκρηξη . Μια σειρήνα ουρλιάζει εκκωφαντικά, τόσο ώστε νιώθω ότι τα τύμπανα μου θα σπάσουν και θ’αρχίσει να τρέχει αίμα απ’τ’αφτιά μου .Ταυτόχρονα ανάβουν τα εκτυφλωτικά φώτα που είναι στερεωμένα σε μακριές ίσιες σειρές στο ταβάνι . Δημιουργούν μια φωταψία τόσο έντονη, που μας κάνουν να ντρεπόμαστε για την εικόνα που παρουσιάζουμε . Μια σειρά ρακένδυτων ανθρώπων βουτάει στο παγωμένο πάτωμα . Άλλοι πηδάνε από τα ψηλά κρεβάτια, άλλοι άνθρωποι απ’τα χαμηλότερα . Όλοι κινούνται νευρικά . Ντύνονται, συμμαζεύονται, κουκουλώνονται, ετοιμάζονται, τρέχουν . Εγώ προσπαθώ να μη σκέφτομαι . Ο Πίρσον λέει : μη σκέφτεσαι το πρωινό ξύπνημα . Μη σκέφτεσαι τίποτα παρά το όνομα σου . Τον συμμερίζομαι .
Με λένε Φίνι .
http://www.box.net/shared/zfyrxhi5uz
Oh big stripey lie moving
Like a wavy line
Coming up behind
All young gentle dreams drowning
In life’s grief
Can you hang on to me?
Don’t want to hurt you baby
I only want to help you
I could be good for you
Your name is being called by sacred things
That are not addressed nor listened to
Sometimes they blow trumpets
Only want to help you
Never want to hurt you
I know I could be good for you
Oh my God it’s a jungle in here
You’ve got wild animals loose in here
Want to help you
Never hurt you
Good for you
Hey all you little waves run away
Mmm run away
Σε τράβηξαν όσα διάβασες ? Σε ρούφηξαν ? Δεν σε κάνουν να θέλεις να μάθεις τι θα συμβεί παρακάτω ? Γιατί εγώ αυτό έπαθα !
Δεν είναι δικό μου το άνωθεν κείμενο ( αλίμονο ! ) . Είναι οι πρώτες παράγραφοι από το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Μαμαλούκα με τίτλο » Κοπέλα Που Σε Λένε Φίνι « . Κι αυτό το ποστ δεν είναι μια παρουσίαση του βιβλίου, ούτε καν κριτική του ( αλίμονο – πάλι – σιγά μην τολμούσα ! ) . Είναι μια προσπάθεια καταγραφής των εντυπώσεων μου ως απλή αναγνώστρια . Όσοι έχουν διαβάσει Μαμαλούκα θα με καταλάβουν . Ζητώ συγγνώμη από τους μη «μυημένους» .
1. Μην αφήνεις να σε ξεγελούν οι τίτλοι και τα εξώφυλλα των βιβλίων του Μαμαλούκα . Σ’αυτό εδώ, την πάτησα περισσότερο από ποτέ !
2. Έχει ταλέντο στην αφήγηση ο Μαμαλούκας . Όταν ξεκινάς ένα βιβλίο του είναι σαν να του λες » Έλα, θα μου πεις τώρα μια ιστορία από εκείνες τις φοβερές που φτιάχνεις στο μυαλό σου ? « Κι εκείνος αρχίζει ήρεμα κι ωραία να σου την αφηγείται . Ακόμη και τις πιο φρικιαστικές, αποκρουστικές καταστάσεις, τις πιο ανατριχιαστικές σκηνές, έτσι αισθάνομαι ότι τις διηγείται . Ήρεμα κι ωραία ! Με χειρουργική ψυχραιμία . Όμως εσύ δεν μπορείς να ηρεμήσεις αν δεν μάθεις τι θα γίνει στη συνέχεια . Θέλεις να δεις αν οι σκέψεις σου, οι υποθέσεις σου θα επαληθευτούν . Αν είσαι το ίδιο έξυπνος με τον συγγραφέα . Και συνεχίζεις .
3. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ένιωθα έντονα ότι δεν διαβάζω μόνο ένα βιβλίο αλλά ότι παρακολουθώ μια ταινία δράσης, μια κινηματογραφική περιπέτεια . Ή ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας ? Ή ένα δραματικό φιλμ για την πορεία μιας χιλιοβασανισμένης γυναικείας ψυχής προς αυτό που εκείνη θεωρεί ελευθερία ? Ή όλα αυτά μαζί ?
4. Επειδή έχω διαβάσει κι άλλα βιβλία του Δημήτρη, είμαι πάντα υποψιασμένη, χε, χε, και δεν επαναπαύομαι . Κανένας ήρωας δεν είναι απόλυτα καλός ή κακός, η ανατροπή σε περιμένει στην «επόμενη στροφή», ο βασικός ήρωας έχει πάντα, μα πάντα, οργανώσει ένα ( σχεδόν ) τέλειο σχέδιο στο μυαλό του . Ε, εδώ την πάτησα πάλι ( αν και πλησίασα αρκετά, εντάξει ??? ) . Με παρέσυρε τόσο πολύ η αφήγηση ( σε πρώτο πρόσωπο ) της Φίνι, που γρήγορα άρχισα να βλέπω τα γεγονότα με τα μάτια της, ν’ακούω μέσα από εκείνη και να πιστεύω ό,τι πιστεύει κι αυτή . Η «πισινή» που κράταγα άρχισε να εξασθενεί, όσο προχωρούσα το βιβλίο . Στο ιλλιγιώδες τέλος δεν προλάβαινα να συμμαζέψω τ’ασυμμάζευτα !
5. Οι τελευταίες και πιο αποκαλυπτικές σελίδες του βιβλίου, μ’έκαναν ν’αναρωτηθώ για πολλά ( δε θα τα γράψω εδώ γιατί έχουν να κάνουν με ανθρώπινες συμπεριφορές και χαρακτήρες και θα ήταν καραμπινάτα spoilers ) και κυρίως για την πραγματική έννοια της ελευθερίας . Βρίσκεται σ’όσα ζούμε εκεί έξω ή μήπως όχι ? Βρίσκεται μέσα μας ? Και διαβάζοντας την τελευταία, συγκλονιστική, φράση, είπα από μέσα μου » Μαμαλούκα, πάλι έπαιξες με το μυαλό μου . Και δεν με πειράζει καθόλου που νίκησες ! « .
6. Ναι, η Φίνι είναι μια νεαρή γυναίκα που ζει κι εργάζεται σ’ένα εφιαλτικό, φουτουριστικό εργοστάσιο-κάτεργο . Ναι, έχει ψυχικά αποθέματα που ο καθένας θα ζήλευε και θέλει να δραπετεύσει . Ναι, περνάει του Χριστού τα Πάθη ( και λίγα λέω ) και ναι, θα προσπαθήσει να φύγει από εκεί μέσα . Και μετά, το χάος … Αυτά, για να γράψω και λίγα στοιχεία για την ιστορία .
Η μουσική δε θα μπορούσε να λείπει από κανένα ποστ μου . Ήθελα να είναι ένα τραγούδι που θα περιέγραφε τη φοβερή αυτή κοπέλα που τη λένε Φίνι και το κλίμα του βιβλίου . Ένα τραγούδι που θα μπορούσε να είναι εκείνη που το τραγουδά . Και να είναι και αγαπημένο μου . Παιδεύτηκα πάρα πολύ αλλά ήταν μια δημιουργική διαδικασία .
Το Big Stripey Lie είναι το αριστούργημα, κατά τη γνώμη μου, από το παρεξηγημένο άλμπουμ της Kate Bush, The Red Shoes ( 1993 ) . Περιγράφει τη συναισθηματική κατάσταση μιας γυναίκας μετά από τη μεγάλη αποκάλυψη μιας αλήθειας ( ή ενός ψέματος ) . Σαν ένα χαστούκι που τσούζει τρομερά . Έναν κόσμο που γκρεμίζεται . Μια πίστη που χάνεται και τρελλαίνει .
Η φωτογραφία είναι από τη Λευκή Έρημο στην Αίγυπτο . Μια προσπάθεια απεικόνισης της Γκρίζας Γης που εκτείνεται αχανής πάνω από το κάτεργο, γεμάτη λυσσασμένα, θηριώδη, νυκτόβια τέρατα, και που το πέρασμα της οδηγεί στην ελευθερία .
* * * » Ξύπνησα στα χέρια τους . Ένιωσα πάνω στο πρόσωπο μου σάλια . Σήκωσα τα χέρια να πολεμήσω . Και πολέμησα . Με νύχια και με δόντια . Όπως έκανα πάντα . Κι όλη την ώρα έλεγα από μέσα μου : Με λένε Φίνι . Κι εγώ θα ζήσω . « * * *
Aura Voluptas 