Η λίστα με ταλαιπώρησε, όπως ήταν λογικό, γιατί έμειναν απ’έξω αρκετές αξιόλογες ταινίες . Επίσης, από το νούμερο 9 και κάτω, για μένα είναι όλες ισάξιες, είχα μεγάλο πρόβλημα με την ιεράρχιση. Δε γινόταν να έχω 12 φορές το νούμερο 9? Δε γινόταν, ε? Ας είναι…
Τι δεν θα βρείτε σε αυτή τη λίστα:
- Ασία και κλασικό αμερικάνικο κινηματογράφο με τίποτα –μπλιαχ de facto και εξ ορισμού.
- Βιογραφίες (ήθελα να κάνω μια εξαίρεση με το La Môme, αλλά τελικά δεν…)
- Κλιντ Ήστγουντ (μανιέρα, μανιέρα, μανιέρα, booooooring!)
- Batman, Spiderman, Harry Potter, Άρχοντες και δαχτυλίδια (λυπάμαι, δεν μπήκα καν στον κόπο να τα δω).
Πάμε λοιπόν ! Μοτέρ !
1/ Goodbye Lenin – Wolfgang Becker ( 2003 )
Σαφώς η καλύτερη της δεκαετίας. Το σενάριο είναι απλά ιδιοφυές, μπερδεύει μια ανθρώπινη ιστορία, με την ιστορία της Γερμανίας (δλδ ολόκληρης της Ευρώπης) τα τελευταία 50 χρόνια, αναδεικνύει πόσο η ιστορία και η πολιτική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Πάνω από όλα όμως, νοσταλγεί την Ανατολική Γερμανία, όπως θα ήθελε (και θα έπρεπε αυτή να είναι) και αποκαθηλώνει έντεχνα τις υποσχέσεις που δεν υλοποιήθηκαν. Κι ακόμα: η ταινία είναι ντυμένη με την υπεροχότατη μουσική του Τιρσέν, το μοντάζ κεντάει και η σκηνοθεσία μετατρέπει ένα σουρεαλιστικό σενάριο σε μαγεία.
Εννοείται βέβαια πως ένα μεγάλο ατού είναι ο Daniel Brühl !
2/ Waltz with Bashir ( Βαλς με τον Μπασίρ ) – Ari Folman ( 2008 )
Respect ! Σενάριο, πολιτική, ταμπού –και όλα αυτά σε animation. Ο Φόλμαν μιλάει για όλα εκείνα που κανείς δεν τολμά να αγγίξει, χρησιμοποιώντας το animation με τρόπο που αναδεικνύει και πληγώνει τόσο, όσο δεν θα κατορθωνόταν από μια κλασική ταινία με αληθινούς ηθοποιούς. Επίσης, και εδώ, όλα τα λεφτά η μουσική. (http://krotkaya.wordpress.com/2008/10/03/waltz-with-bashir/)
3/ Das Leben der anderen ( Οι Ζωές Των Άλλων ) – Florian Henckel von Donnersmarck ( 2006 )
Respect επίσης. Για τις ερμηνείες, για το σενάριο, για τις σιωπές –και για το βλέμμα του μακαρίτη του Ulrich Mühe. Απλά συγκλονιστική. (http://krotkaya.wordpress.com/2007/02/27/das-leben-der-anderen/)
4/ Gegen die Wand ( Μαζί Ποτέ ) – Fatih Akin ( 2004 )
Εδώ είμαστε! Ο θεός Ακίν πιάνει όλα τα θέματα (Ισλάμ, μετανάστευση, βία, παραβατικότητα, συναισθήματα θαμένα, φόβο, οικογένεια και… και… και…) και τα κάνει φύλλο και φτερό. Ο τύπος δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο, με τους ελάχιστους δυνατούς διαλόγους. Μοντάζ και αισθητική clip κάνουν την ταινία τρομερά μοντέρνα, επίκαιρη, αληθινή –χωρίς να χάνεται η μαγεία του σινεμά.
5/ Ratatouille – Brad Bird+Jan Pinkava ( 2007 )
E, τι να λέμε τώρα! Η ταινία που με έκανε φαν του animation –και μόνο αυτό είναι επιτυχία, αν σκεφτεί κανείς πόσο απόλυτα » κατά » ήμουν. Πολλαπλές αναγνώσεις, μια ταινία για ενηλίκους που απευθυνόταν σε παιδιά. Η Pixar δίνει μαθήματα οικογενειακής οργάνωσης, παιδαγωγικής, αντιμετώπισης των παιδιών, αξιών –και μαγειρικής. Αγαπώ τον Εμίλ! (http://krotkaya.wordpress.com/2007/08/11/tout-le-monde-peut-cuisiner/)
6/ Le fabuleux destin d’Amélie Poulain ( Αμελί ) – Jean Pierre Jeunet ( 2001 )
Ποίηση, σκηνοθεσία, μουσική, το παραμύθι στην αληθινή ζωή, γαλλική φινέτσα (ε, ναι!), Audrey Tautou και πάνω από όλα ο Μatthieu Kassovitz –δεν είμαι αντικειμενική μαζί του, σόρρυ. Η σκηνή με τα βελάκια στην Μονμάρτρη είναι όλα τα λεφτά. Και τα χρώματα –τα τελειότερα χρώματα που είχε ποτέ ταινία.
7/ L’auberge espagnole – Cedric Klapisch ( 2002 ) :
Δυστυχώς δεν παίχτηκε πολύ στην Ελλάδα, κι είναι κρίμα. Ένας ύμνος στον… «διεθνισμό», στο «μάθε τους ξένους και σκότωσε όλα τα κλισέ», αλλά και στη φοιτητική ζωή, στο Εράσμους, στο ταξείδι. Τέλεια η Kelly Reilly, τέλεια η μουσική, τέλεια η Βαρκελώνη –μια εποποΐα για το πάρτυ, το ταξείδι, την τρέλα με βασικό μότο πως η ζωή είναι πολύ απλή!
8/ Requiem for a dream – Darren Aronofsky ( 2000 )
E, το ακριβές αντίθετο της προηγούμενης, γιατί η ζωή τελικά μπορεί και να μην είναι απλή. Μεγάλο respect στην κλιπάτη σκηνοθεσία, ακόμα μεγαλύτερο στη θεϊκή μουσική –φανταστική η Jennifer Connely. Μια από τις ελάχιστες ταινίες που σκεφτόμουν για πολλές εβδομάδες μετά –αλλά: σκέτη κατάθλιψη, σκέτη φρίκη. Και food for thought για το ποια τελικά είναι τα αληθινά επικίνδυνα ‘ναρκωτικά’ .
9/ Entre les murs ( Ανάμεσα στους Τοίχους ) – Laurent Cantet ( 2008 )
H ζωή στο γκέτο και πώς να την αποδομήσετε. Πάρα πολύ έξυπνη ιδέα, πολύ ρεαλιστική ταινία. Και πολύ μεγάλες αλήθειες –ειδικά για τη γαλλική κοινωνία και την υποκρισία της. Η απάντηση του σινεμά στο Σαρκοζύ και τη στάση του προς τους στασιαστές των γαλλικών banlieus. Επίσης, μια ταινία που πρέπει να δούν όλοι οι εκπαιδευτικοί και ειδικά όσοι εργάζονται στις «δύσκολες» περιοχές. (http://krotkaya.wordpress.com/2008/11/17/entre-les-murs/)
10/ Wall E – Andrew Stanton ( 2008 )
H καλύτερη κριτική στον σύγχρονο τρόπο ζωής, στην συμπεριφορά του ανθρώπου προς το περιβάλλον, στον καταναλωτισμό και σε ό,τι τον γεννάει. Και πάλι σε animation και σχεδόν χωρίς διαλόγους. Ιδιοφυές! (http://krotkaya.wordpress.com/2008/08/26/wall-e/)
11/ Up! – Pete Docter+Bob Peterson ( 2009 )
Mην τα ξαναλέμε για την Pixar και πόσο καλά τα καταφέρνει σε πολλά επίπεδα. Στο να απευθύνεται με την ίδια ευκολία ταυτόχρονα σε μεγάλα και μικρά παιδιά. Στο να φτιάχνει ποιητικές ταινίες για σκληρά και δύσκολα θέματα. Στο χιούμορ και την περιπέτεια. Στο σχολιασμό της σύγχρονης ζωής και των αρνητικών της. (http://krotkaya.wordpress.com/2009/10/18/up/)
12/ Auf der anderen Seite ( Στην Άκρη Του Ουρανού ) – Fatih Akin ( 2007 )
Κι άλλος Ακίν, αλλά το άτομο είναι τρελά ταλαντούχο. Πάλι πιάνει ένα σωρό θέματα: ομοφυλοφιλία, αριστερά, πολιτική, αυταρχισμό, έρωτα, οικογένεια. Πάλι τα σχολιάζει όλα καίρια. Κι όλα αυτά κρατώντας τον θεατή δεμένο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Κι έχοντας διαλέξει πολύ καλούς ηθοποιούς. (http://krotkaya.wordpress.com/2007/12/03/aufderanderenseite/)
13/ Vera Drake ( Το Μυστικό Της Vera Drake ) – Mike Leigh ( 2004 )
Η επιτυχία αυτής της ταινίας νομίζω πως είναι οι χαμηλοί της τόνοι. Η ταινία δε μιλάει από την έδρα, μιλάει ανθρώπινα, προσπαθεί να δει όλες τις πλευρές. Η σκηνοθεσία παίζει με τα πάντα, τις σκιές, τα χρώματα, τα βλέμματα – αποφεύγοντας τα γκρο πλαν. Και η Imelda Staunton) είναι απλά καθηλωτική.
14/ The Hours ( Οι Ώρες ) – Stephen Daldry ( 2002 )
Tα’παν κι άλλοι. Όντως η ταινία ήταν εξαιρετική –μην πούμε για τη μουσική. Το σπουδαιότερο πάντως ήταν πως κατάφερε να κάνει την Κίντμαν ηθοποιό – το’χε καταφέρει κι ο Κιούμπρικ βέβαια.
15/ Match point – Woody Allen ( 2005 )
Mην πυροβολείτε, αγαπώ τη Σκάρλετ Γιόχανσον, σόρρυ κιόλας. Αλλά, ο λόγος που αυτή η ταινία είναι στην 20άδα δεν είναι η Σκάρλετ. Απλά, δε γινόταν 20αδα χωρίς Woody. Κι ακόμη, το κεντρικό σημείο του σεναρίου, δλδ το τυχαίο που δεν είναι όμως η μοίρα, είναι παρουσιασμένο με απίστευτη δεξιοτεχνία. Για να μη μιλήσω και για το γεγονός πως με αυτή την ταινία ο woody ξεπέρασε τις εμμονές του και άνοιξε νέο κύκλο στη δημιουργία του!
16/ Il Divo – Paolo Sorrentino ( 2008 )
Το respect πάει κυρίως στο γεγονός ότι η ταινία κατάφερε να καταστήσει συμπαθητικό, έναν από τους αντιπαθέστερους πολιτικούς του αιώνα. Και βέβαια, η ταινία είναι διαμάντι, για τη σκηνοθεσία της, την επιτυχέστατη προσήλωση στο κόκκινο χρώμα και τις σκιές, αλλά και για την πολύ καλή μουσική επένδυση. (http://krotkaya.wordpress.com/2009/03/08/il-divo-la-spettacolare-vita-di-giulio-andreotti/)
17/ 4 Luni, 3 Saptamani si 2 Zile ( 4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες ) – Cristian Mungiu ( 2007 ) H σκληρή ζωή δοσμένη ρεαλιστικά, χωρίς περικοκλάδες, χωρίς «εμμέσως πλην σαφώς». Αυτό είναι, take it or leave it. Και το θέμα πονάει πολύ –αλλά κανείς δεν μιλάει γι’αυτά. Μου άρεσε πολύ και η ρετρό αισθητική, που φυσικά ήταν συνυφασμένη με το θέμα, αλλά έδινε εξαιρετικά την εσάνς της παρακμής, της μιζέριας και την απογοήτευσης. (http://krotkaya.wordpress.com/2007/10/09/432/)
18/ Mar adentro ( Η Θάλασσα Μέσα Μου ) – Alejandro Amenabar ( 2004 )
Aποκλειστικά και μόνο για τον Μπαρδέμ, ο οποίος είναι ηθοποιάρα. Φούλστοπ.
19/ La mala educacion ( Κακή Εκπαίδευση ) – Pedro Almodovar ( 2004 )
Δε μπορούσε να λείπει ο Αλμοδόβαρ, και ήταν η καλύτερή του ταινία σε αυτή τη δεκαετία. Λυπάμαι αλλά το «Μίλα της», για μένα ήταν πατάτα. Και το Volver που δεν ήταν πατάτα, είχε μέσα την Πενέλοπε και εγώ αυτή την ασχημομούρα δεν την πάω.
20/ Dancer in the Dark ( Χορεύοντας Στο Σκοτάδι ) – Lars von Trier ( 2000 )
Αυτό είναι υπέρβαση : το γεγονός ότι βάζω στην 20αδα έναν από τους σκηνοθέτες που μισώ, σχεδόν όσο και τον Αγγελόπουλο (δλδ πάρα πολύ). Αλλά εδώ κάνω την εξαίρεση, γιατί αυτή ήταν ταινιάρα και από σενάριο, και από σκηνοθεσία και από όλα. Το εξυπνότερο στοιχείο της, για μένα, ήταν τα ψυχρά χρώματα, οι σκληρές και παγωμένες λήψεις. Είσαι στο σινεμά, αλλά νομίζεις πως βρίσκεσαι στο Βόρειο Πόλο φορώντας μπικίνι. Αυτό δείχνει απίστευτο ταλέντο – και ο Τρίερ είναι ταλαντούχος. Αλλά καταπιάνεται με κάτι θέματα, άστα να πάνε. Βέβαια δεν μπορώ να μη δώσω και τα εύσημα που αναλογούν στη θεότρελη Ισλανδή …
Cut! –and… don’t shoot the pianist, please !
[ Κροτ, σ’ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να σε φιλοξενήσω . Ελπίζω το αποτέλεσμα να σε ικανοποιήσει ]
Aura Voluptas 