Natural Blues

Η γιαγιά μου πέρασε τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής της στο δωμάτιο μια κλινικής . Μέσα σ’αυτό το χρονικό διάστημα είχε αλλάξει συγκατοίκους καμιά εικοσαριά φορές . Κάποιες γυναίκες ( συνήθως νεφροπαθείς ) έρχονταν για μία μόνο μέρα, άλλες πάλι για καμιά εβδομάδα ή και μήνα .   Με μερικές από αυτές τις κυρίες τα πήγαινε καλά, με κάποιες άλλες εκνευριζόταν ή και μάλωνε ακόμη . Ανθρώπινα, φυσιολογικά πράγματα δηλαδή που μεγεθύνονται όμως, όταν είσαι εγκλωβισμένος σε έναν πολύ μικρό χώρο και έχεις ξεπεράσει προ πολλού τα ογδόντα χρόνια ζωής  .

Η κα B. συγκατοίκησε με τη γιαγιά μου για τρεις περίπου μήνες . Ξαπλωμένες ( κατάκοιτες για την ακρίβεια ) δίπλα-δίπλα στα κρεβατάκια τους κοιταζόντουσαν που και που και χαμογελούσαν αμυδρά καμιά φορά η μια στην άλλη . Μέχρι εκεί . Γιατί η μικροκαμωμένη και λιποβαρής B., με τ’ασημένια μαλλιά και το γλυκό πρόσωπο, δε μιλούσε . Τα βαριά εγκεφαλικά που είχε περάσει της είχαν στερήσει την ομιλία και την κίνηση των ποδιών της και την είχαν μετατρέψει σ’ένα μεγάλο μωρό . Ωστόσο προσπαθούσε να επικοινωνήσει με άναρθρες κραυγούλες, με μικρές κινήσεις των χεριών και με τα μάτια . Όσο μπορούσε . Τις περισσότερες ώρες της ημέρας κοιτούσε βουβή τον απέναντι τοίχο  ή την τηλεόραση, όταν κι αυτή ήταν ανοιχτή . Απ’ό,τι είχα μάθει είχε διάφορους σωματικούς πόνους τους οποίους υπέμενε στωικά αφού δεν είχε κανέναν ιδιαίτερο τρόπο να τους εκφράσει . Οι δικοί της άνθρωποι έρχονταν καθημερινά για να της κάνουν παρέα και να τη φροντίσουν και κατά το βραδάκι έφευγαν .

Με την κα B. δεν πολυασχολιόμουν , όπως έκανα άλλωστε με όλες τις «συγκατοίκους» της γιαγιάς, τις δυο-τρεις φορές την εβδομάδα που πήγαινα για επίσκεψη . Βλέπετε, η φροντίδα στη γιαγιά κρατούσε ώρα και ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία ( πλύσιμο χεριών και δοντιών, καθάρισμα και αλλαγή πάνας-υποσέντονου με κινήσεις ακροβατικές, ειδική κρέμα πατόκορφα για τις κατακλίσεις, πέρασμα χεριών, ποδιών και λαιμού με μωρομάντηλα και κολώνια, χτένισμα μαλλιών ), οπότε που καιρός και όρεξη από έναν άνθρωπο, όχι και τόσο κοινωνικό όπως εγώ, για δημόσιες σχέσεις με τις διπλανές ασθενείς . Περιοριζόμουν σε μια χαμογελαστή «καλησπέρα» και «καληνύχτα», άντε και λίγες κουβέντες μια στο τόσο, χωρίς ανταπόκριση βέβαια από τη συμπαθέστατη μεν, άλαλη δε γριούλα .

Κι όμως έτυχε σ’εμένα να είμαι ο τελευταίος άνθρωπος  που άγγιξε την κα B. λίγες ώρες πριν πεθάνει …

Ήταν το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα . Εξαιτίας μάλλον του εορταστικού της ημέρας είχα μπει στο δωμάτιο με ψιλοχαρούμενη διάθεση . Για πρώτη φορά μέσα σ’εκείνο το τρίμηνο χαιρέτησα πρώτα την κα B. και πλησίασα στο κρεβάτι της . Εδώ και λίγες μέρες η κατάσταση της είχε επιδεινωθεί και οι πληγές της κατάκλισης την ταλαιπωρούσαν αφάνταστα . Οι συγγενείς της είχαν μόλις είχαν φύγει για να ξεκουραστούν και να επιστρέψουν το πρωί . Φαινόταν πολύ ήρεμη . Της χαμογέλασα, μου χαμογέλασε πλατιά κι έβγαλε μια φωνούλα . Της κράτησα για λίγο το χέρι κι άρχισα να της χαϊδεύω τα μαλλιά . Πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης κι έκλεισε για λίγο τα μάτια της . Μόλις όμως πήγα να πάρω το χέρι μου, ένιωσα ξαφνικά να μου το σφίγγει με μια δύναμη αφύσικη . Το χέρι μου μυρμήγκιασε περίεργα . Άνοιξε τα μάτια και άρχισε να με κοιτάζει επίμονα με το πιο παράξενο βλέμμα που έχω δει ποτέ μου . Ένα βλέμμα κενό αλλά και πλήρες, παρακλητικό, γεμάτο αγωνία, φόβο και μια τεράστια απορία . Και μοναξιά . Μοναξιά μεγάλη μπροστά σε κάτι μυστηριώδες . Τα έχασα . Δεν ήξερα πως ν’αντιδράσω . » Τι έχει πάθει η κα B. σήμερα ; » ρώτησα παραξενεμένη . » Δεν πάει καλά . Θα πεθάνει απόψε, να το δεις . » απάντησε η μάνα μου από δίπλα χωμένη μέσα σε πάνες, σεντόνια, πράσινα σαπούνια και betadine . » Αποκλείεται ! Εμένα μου φαίνεται καλά » . » Θα πεθάνει σου λέω, δε θα τη βγάλει τη νύχτα . Τόσες γυναίκες έχουν πεθάνει δίπλα στη γιαγιά σου, τόσο καιρό τώρα . Έχω μάθει πια . Κάθησε λίγο μαζί της . Της κάνει καλό » .

Αν ήταν έτσι, που δεν ήθελα να πιστέψω ότι ήταν έτσι, τι να έκανα ; Συνέχισα να της χαϊδεύω το κεφάλι, αλλά δεν έφτανε . Τα μάτια της με ρωτούσαν συνέχεια μια ερώτηση που αγνοούσα . Τι να έκανα ; Άρχισα ενστικτωδώς να της μιλάω σιγανά και να επαναλαμβάνω . » Όλα θα γίνουν όπως πρέπει . Όλα θα γίνουν όπως πρέπει . Και θα είναι ήσυχα . Και ήρεμα . Και θα είναι καλά . Και θα γίνουν όπως πρέπει να γίνουν . Ήρεμα . Πολύ ήρεμα . » Και συνέχιζα έτσι κι εκείνη με κοίταζε και με κοίταζε και με κοίταζε . Στο τέλος τράβηξα με κόπο το χέρι μου και την άφησα . Έπρεπε να φύγουμε .

Το επόμενο μεσημέρι ρώτησα τη μάνα μου πως ήταν η κα B . » Πέθανε, μου είπε . ‘Οπως το είχα προβλέψει . Γύρω στις τρεις τα ξημερώματα . Τη βρήκε κάποια στιγμή η εφημερεύουσα . Η γιαγιά σου κοιμόταν . Κάλεσαν τα παιδιά της, ήρθαν τρέχοντας, χαμός . Ήταν καταπληκτικός άνθρωπος » . Κοκκάλωσα . Η γυναίκα κοιτούσε κατάματα το θάνατο, δεν κοιτούσε εμένα . Ρωτούσε με τα μάτια γεμάτα δέος κάτι πίσω από εμένα, πέρα από εμένα, τώρα το καταλάβαινα . Η μοίρα της έλαχε να το βιώσει ολομόναχη μέσα στη σιωπή, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κλινικής . Έζησε μια γεμάτη και αρκετά καλή ζωή απ’ό,τι έμαθα μετά .

Μπροστά στο αναπόφευκτο είμαστε όλοι μόνοι μας . Η κα B. ήταν και κυριολεκτικά . Τη σκεφτόμουν για μέρες μετά, τη σκέφτομαι αρκετά συχνά μέχρι σήμερα . Ιδιαίτερα όταν προσπαθώ να κατανοήσω τις καταστάσεις γύρω μου, τη ζωή μας και τι είναι τελικά ουσιαστικά σημαντικό και σπουδαίο . Όταν όσα συμβαίνουν δεν προσπαθούν μόνο να σου χειροτερέψουν τη ζωή αλλά να σου κλέψουν το μυαλό και την ψυχή σου . Το βλέπω στους ανθρώπους στο δρόμο . Στα μάτια τους, στις κινήσεις τους, στα λόγια τους  .  Τρέλλα . Η κα B. δεν έμαθε ποτέ τι είναι spreads, PSI, ελεγχόμενη χρεοκοπία, κούρεμα . Κι αν τα γνώριζε, θα τα σκεφτόταν άραγε εκείνες τις τελευταίες στιγμές ; Θα την ένοιαζαν; Δε νομίζω . Ανθρώπους όμως ; Αγάπες, χαρές, χαμόγελα, αγκαλιές ; ‘Ισως . Μακάρι .

Μας έκλεψαν το Νόημα . Κι αυτό είναι που με θλίβει περισσότερο απ’ότιδήποτε . Να αγωνιζόμαστε, ναι, πρέπει . Ο καθένας με τον τρόπο του, όπως νιώθει, όσο αντέχει . Εκείνο όμως το άλλο που κινδυνεύει να χάσει, το μέσα του, την ισορροπία του, το πνεύμα του ; Πως θα το προστατεύσει ;

Εκεί χρειάζεται να αντισταθούμε ακόμη περισσότερο .

Trivia

* To τραγούδι » Natural Blues « βρίσκεται στο άλμπουμ του Moby » Play « ( 1999 ) . Το sample του ανήκει στο gospel κομμάτι » Trouble So Hard « ( 1937 ) και το ερμηνεύει η  Vera Hall ( 1902-1964 ) .

* Υπάρχουν δύο μουσικά βίντεο για το » Natural Blues » . Για το ποστ επέλεξα το βίντεο του μεγάλου φωτογράφου David LaChapelle . Ο LaChapelle πέρα από τις φοβερές φωτογραφικές δουλειές με το ιδιαίτερο στυλ του έχει σκηνοθετήσει πολλά βίντεο, μεταξύ των οποίων τα αγαπημένα μου » Tears Dry On Their Own » – Amy Winehouse, » It’s My Life» – No Doubt, » This Train Don’t Stop There Anymore » – Elton John και » I’m Glad » – Jennifer Lopez .

* Στο βίντεο εμφανίζονται οι ηθοποιοί Christina Ricci (  Άγγελος ) και Fairuza Balk ( κορίτσι του Moby ) .

* O Moby είναι σήμερα 46 χρονών και πέρα από τη μουσική του είναι πολύ γνωστός για τον ακτιβισμό και το φιλανθρωπικό του έργο .

Όταν η κα Β. έφυγε από τη ζωή οι Αγανακτισμένοι μόλις είχαν αρχίσει να οργανώνονται . Ένα μήνα μετά, δε θα ξεχάσω ποτέ τη φωνή της φίλης μου από την πλατεία Συντάγματος να μου μεταφέρει τον παλμό και το κλίμα της δεύτερης μεγάλης συγκέντρωσης από το τηλέφωνο . » Πρέπει να έρθεις, πρέπει να έρθεις κι εσύ . Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει ! Που είσαι ; » Ήμουν στην κλινική με τη γιαγιά μισή στο κρεβάτι να αναπνέει σιγά και μισή εκεί ψηλά . Ψηλά, πάνω από το Σύνταγμα, πάνω από την Αθήνα, πάνω από το χωριό της στο βουνό, έτοιμη για τη δική της Μυστηριώδη Στιγμή . » Θέλω, αλλά δεν γίνεται . Η γιαγιά είναι σε κώμα . Θέλω να είμαι εδώ . Την επόμενη φορά . Θα ξαναπάς ? » Σιγή . » Καλά κάνεις . Συγγνώμη … Για εμένα, μπα, δεν ξέρω . Αν τα καταφέρω . Ένιωθα την υποχρέωση να έρθω αλλά δεν ξέρω αν θα το ξανακάνω . Δεν ξέρω … Σίγουρα όμως αυτό θα κρατήσει για μέρες . Πολλές μέρες . Θα τα καταφέρουν οπωσδήποτε . «

Back To Life

Παν εφήμερον, και το μνημονεύον και το μνημονευόμενον.

Μάρκος Αυρήλιος

Δεν μπορώ να πάω πίσω στο χθες, γιατί ήμουν κάποιος άλλος.

Lewis Caroll

Ό,τι είναι παρελθόν, είναι πρόλογος.

William Shakespeare

*                    *                    *                    *                    *                    *

Κυριακή  18  Ιουνίου  1989  01:55

Αυτή τη στιγμή που γράφω έξω γίνεται χαμός από τα κορναρίσματα και τις φωνές . Σήμερα έγιναν εκλογές και μέχρι τώρα προηγείται η Νέα Δημοκρατία . Βαθιά μέσα τους σχεδόν όλοι χαίρονται που έχασε το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά που ταλαιπώρησε όλη τη χώρα τους τελευταίους μήνες ( αυτή τη στιγμή περνάνε κάτι κοπέλες κάτω από το παράθυρο μου και τραγουδούν τραγούδια της Ν.Δ. ! ) και ήθελαν μια ανανέωση, κάτι το διαφορετικό . Βέβαια η Ν.Δ. είναι ένα συντηρητικό κόμμα και οι άνθρωποι γύρω μου λένε ότι θ’αποτύχει στο έργο της .

Σε δυο χρόνια ψηφίζω . Πρέπει να σκεφτώ την πολιτική μου τοποθέτηση, αν και προς το παρόν δεν με απασχολεί πολύ . Ο Συνασπισμός μου φαίνεται συμπαθής και οι Οικολόγοι δεν πάνε πίσω . Δεν ξέρω . Προς το παρόν παρακολουθώ την όλη κατάσταση με ποικίλα συναισθήματα : αμηχανία, αμφιβολία, ανασφάλεια . Νιώθω αποπροσανατολισμένη . Το μόνο που θέλω είναι μια Ελλάδα υγιή, με προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης, μέλλον αισιόδοξο, τη θέση στην Ευρώπη που της αξίζει . Αύριο ξημερώνει μια διαφορετική μέρα . Που πάμε ; 

*                    *                    *                    *                    *                    

Τρίτη 25 Ιουλίου 1989 12:05 π.μ.

Τελικά φέτος δεν χάνουμε τις καθιερωμένες διακοπές . Μπορεί να είναι πιο περιορισμένες από άλλοτε ( μόνο 8 ημέρες ) αλλά θα είναι σε ένα υπέροχο νησί : την Πάρο . Επιτέλους, Κυκλάδες για πρώτη φορά ! Θέλω να περάσω υπέροχα . Θα μείνουμε στο Πίσω Λιβάδι και θα φύγουμε στις 5 Αυγούστου . Ανυπομονώ .

*                    *                    *                    *                    *                    

ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ( Ιούλιος ’89 – με τη σειρά που εμφανίζονται )

~ 20/7  Πριν 20 χρόνια ο Λούις Αρμστρονγκ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που πατάει το πόδι του στη σελήνη .Φέτος γιορτάστηκε η επέτειος με εκπομπές και αφιερώματα . Ειδικά τα δορυφορικά κανάλια ( σ.σ. είχαν αρχίσει να εκπέμπουν λίγους μήνες πριν ) το είχαν ταράξει ( το θέμα ) !

~ 1/7 Έδωσα προφορικά Proficiency. Δεν ξέρω τίποτα γιατί μου έπεσε μια εικόνα που δεν την ήξερα . Ας ελπίσω ότι τα πήγα καλά . ( σ.σ. κόπηκα ! χαχα ! )

~ 2/7 Πήγαμε με τη Σ. και τη Λ. στην Κηφισιά, στη Γιορτή Βιβλίου . Πήρα το Όνομα Του Ρόδου ( διαβάστηκε ένα χρόνο μετά ), τη Μεταμόρφωση ( διαβάστηκε 2-3 χρόνια μετά ) και την Πανούκλα ( δε διαβάστηκε ποτέ ) . Ανυπομονώ να τα ξεκινήσω !

~Έχω κάνει μαθήματα οδήγησης και τα πάω καλά .

~ Αυτό το μήνα πήγα 2 φορές στο «Happening» και στο «Δισκάδικο Της Αθηνάς» για δίσκους . Φοβερά !

~ Κυβέρνηση Συνασπισμού-Ν.Δ. Πρωθυπουργός ο Τζανετάκης . Να δούμε τι θα γίνει και μ’αυτούς …

~ Παντρεύτηκαν επιτέλους ! Η Μιμή και ο Ανδρέας . Άντε για να ησυχάσουμε . Πάντως είναι σαν η εγγονή με τον παππού της στις φωτογραφίες . Γιακ !

~ Περιμένουμε να δούμε το πιο αμφιλεγόμενο και μυστηριώδες φιλμ της χρονιάς , το Batman. Με υπέροχη μουσική του Prince, τζόκερ τον Τζακ Νίκολσον, μπατμαν τον Μάϊκλ Κήτον, vicky vale την Κιμ Μπάσιντζερ !

~ Ανακάλυψα μια από τις μουσικές ιδιοφυίες του πλανήτη . Είναι ο Matt Johnson, εγκέφαλος και αρχηγός του καταπληκτικού συγκροτήματος των THE THE, το οποίο είναι το πιο αγαπημένο μου τώρα .

~ Η ηθοποιός Τζίνα Νταίηβις και ο άντρας της Τζεφ Γκολντμπλαμ ανακυρήχθηκαν Ζευγάρι Της Χρονιάς από το περιοδικό GQ. Η φωτό είναι από το αγαπημένο μου περιοδικό το ΚΛΙΚ . Το άλλο αγαπημένο μου περιοδικό για αυτό το μήνα είναι το ΠαραΠέντε . Ειδικά ο Αρκάς με κάνει και γελάω πολύ .

Τop Τραγούδια του μήνα

1. Back to life – Soul II Soul

2. Blue Moon ( δε θυμάμαι ποιά το λέει )

3. Manchild – Neneh Cherry

4. Waiting Game – Swing Out Sister

5. You’ve got it – Simply Red

6. Friends – Jody Watley w. Eric B & Rakim

7. The Beat(en) Generation – The The

8. Batdance – Prince

9. Express yourself – Madonna

10. On our own – Bobby Brown

Top video clip

Back to life – Soul II Soul και Manchild – Neneh Cherry

*                    *                    *                    *                    *                    

Κυριακή 6 Αυγούστου 1989 4:45 μμ

Βρίσκομαι από χτες τα μεσάνυχτα στην Πάρο . Φύγαμε χτες το απόγευμα από Πειραιά και φτάσαμε στις 11:30 στο νησί . Τι ήταν όμως αυτό που τράβηξα στο ταξίδι ; Με το που ανεβήκαμε στο κατάστρωμα μου ήρθε να μπήξω τις φωνές : τέτοια βρωμιά και τέτοια λετσαρία δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου . Ίσα με δύο χιλιάδες τουρίστες, βρώμικοι και με sleeping bags, να έχουν κατακλύσει και τα 3 καταστρώματα και να έχουν όλοι ξαπλαρωθεί κάτω ! Έπαθα σοκ. Δεν αντέχω να βλέπω όλους αυτούς τους ξένους να μας γράφουν κανονικά, να βρωμίζουν όπου πάνε και επιπλέον να μην αφήνουν συνάλλαγμα . Δεν μ’ενδιαφέρει που είναι ξένοι, μ’ενδιαφέρει που δεν μας σέβονται και τους περίμενα πιο πολιτισμένους .

Τέλος πάντων . Στο πλοίο οι γονείς μου έπιασαν συζήτηση με κάποιον κο Παναγιώτη ο οποίος πήγαινε Σαντορίνη . Μας εξήγησε ότι έτσι ήταν πάντα  η κατάσταση στις Κυκλάδες με τους συγκεκριμένους τουρίστες και ότι αποκλείεται ν’αλλάξει . Παρηγορήθηκα λίγο με τα λόγια του και κάπως το αποδέχτηκα . Διάβασα » Ποπ & Ροκ «, » Ταχυδρόμο «, χάζεψα λίγο αλλά πως να περάσουνε οι καταραμένες 5,5 ώρες ; Και κατά τις 9 το βράδυ άρχισε να κουνάει το καράβι, έγια μόλα έγια λέσα και ζαλίστηκα και όλα έγιναν χειρότερα .

Στις 12:00 πιάσαμε λιμάνι . Η πρώτη μου εντύπωση από την Πάρο ; Μαύρη . Πήχτρα σκοτάδι και κανένα φως .

Σήμερα το πρωί, κατέβηκα ορεξάτη για πρωινό και ο μπαμπάς μας είχε δυσάρεστα νέα . Η κυρά-Μαρουσώ, που μας είχε βολέψει προσωρινά σε μια γκαρσονιέρα, δεν είχε δωμάτια κ έπρεπε ή να φύγουμε ή να μείνουμε στην γκαρσονιέρα με 4.000 !!! Η διάθεση μου χάλασε και μούτρωσα . Τελικά ο μπαμπάς συμβιβάστηκε με 3.600 κ μάλλον θα μείνουμε εδώ . Φυσάει πολύ και δε θα πάμε για μπάνιο .

*                  *                  *                    *                       *                    

Τρίτη 8 Αυγούστου 1989 – 9:00 μμ

Μου είναι δύσκολο να γράψω για όλα όσα έγιναν τις τελευταίες δύο μέρες . Απορροφημένη από το να διαβάζω τα » Ψάθινα Καπέλα » παραμέλησα το ημερολόγιο .

Την Κυριακή το βράδυ κατεβήκαμε για βόλτα στην ομορφότερη, όπως λένε, πόλη της Πάρου τη Νάουσα . Έχει κάτι στενά, γραφικά δρομάκια να τρελλαίνεσαι ! Κάτι που δεν είχα δει ποτέ μου μέχρι τώρα είναι τα τόσα πολλά μαγαζιά σ’ένα τόσο μικρό μέρος και μάλιστα με κοσμήματα ( ασημένια κυρίως ). Γύρω από το λιμανάκι πολλά ουζερί . Μέσα στα στενά πολλά σουβλατζίδικα και τοστάδικα . Καθήσαμε σ’ένα από αυτά για τοστ . Πανάκριβα ! Άκου 510 τα τρία τοστ ! Πριν είχα αγοράσει ένα ζευγάρι σκουλαρίκια κοραλλένια, πολύ όμορφα, μόνο 1500 . Κι άκου εκεί 510 τα τοστ !

Είπαμε μετά να πάμε σε κανένα μπαρ αλλά δε μας άρεσαν κι έτσι πήραμε ένα εκλαίρ στο χέρι και φύγαμε .

*                    *                    *                     *                     *                    

Παρασκευή 11 Αυγούστου 1989 – 11:50 μμ

Σήμερα το απόγευμα κατεβήκαμε στην Παροικιά για φωτογραφίες . Βγάλαμε φοβερές φωτογραφίες . Μετά πήγαμε στον ΟΤΕ για να προσπαθήσουμε να πάρουμε τηλέφωνο στην Αθήνα . Τελικά τα καταφέραμε ! Μίλησα με τη θεία και τον Γ. και ο μπαμπάς με την άλλη θεία .

Μετά πήγαμε για μακαρονάδα δίπλα στην παραλία. Ήταν υπέροχα . Ο ήλιος έδυε και όλα ήταν πανέμορφα κάτω από το φως του δειλινού . Κατά τις 9 πήγαμε σε μια κρεπερί που ήταν πάνω σ’ένα μπαλκόνι . Το παράξενο ήταν ότι ήμασταν οι μοναδικοί Έλληνες εκεί ! Πήρα κρέπα με μαρμελάδα και παγωτό . Η μουσική ήταν υπέροχη κι εγώ πέρασα μια καταπληκτική βραδιά .

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

» Back to life, back to reality …

 … back to the here and now, yeah «

Λένε ότι ο άνθρωπος επιστρέφει στο παρελθόν όταν δεν είναι ευχαριστημένος στο παρόν του . Εκεί όπου η πατίνα του χρόνου έχει κάνει τη δουλειά της και σχεδόν όλα του φαίνονται πιο όμορφα, απλά, αγνά και ειλικρινή . Χμμ … ναι … Έχω περάσει κι εγώ αυτό το στάδιο με διάφορες αφορμές . Κάθε φορά όμως τα συμπεράσματα μου κάθε άλλο παρά θετικά ήταν, σε σημείο να επιστρέφω στο παρόν μου σχεδόν έντρομη αλλά ανακουφισμένη . Ούτε νοσταλγία ένιωθα, ούτε καλύτερη με έβρισκα . Ίσα – ίσα που εκνευριζόμουν με τη σε βαθμό ηλιθιότητας ανωριμότητα μου, με τα λάθη μου, με τις βλακείες που σκεφτόμουν . Όχι, δεν έχω μνήμη ελέφαντα . Απλώς, αραιά και που, ανατρέχω σε κάποιο από τα παλιά μου ημερολόγια .

Κρατώ ημερολόγιο σταθερά από τα δεκατέσσερα μου . Έγραφα και γράφω όχι καθημερινά αλλά κάποιες μέρες μέσα στην εβδομάδα ή όποτε μου έρχεται ν’αρπάξω το στυλό και να ξεσπάσω στο χαρτί . Για πολλά χρόνια στο τέλος κάθε μήνα έκανα μια μουσική-κινηματογραφική-τηλεοπτική ανασκόπηση με προσωπικά τοπ τεν, έφτιαχνα κολάζ με φωτογραφίες που έκοβα από περιοδικά και είχα και κάποια bullet points με τα προσωπικά μου «νέα του μήνα» ( τα αναφέρω αυτά για να κατανοήσετε τα ακατανόητα που διαβάσατε παραπάνω – αν δεν σας έχουν πέσει τα μαλλιά ακόμη και έχετε εγκαταλείψει το κείμενο για να κλείσετε μεταμόσχευση μαλλιών ) . Δεν ξέρω γιατί ξεκίνησα το ημερολόγιο, απορώ γιατί το συνεχίζω . Εικοσιπέντε χρόνια μετά αν αποτολμήσω μια απάντηση, χωρίς πολλή σκέψη, για το πρώτο σκέλος της προηγούμενης πρότασης θα ήταν η λέξη » ψωνάρα » και για το δεύτερο η λέξη » συνήθεια » .

Όταν αποφάσισα μετά από επτά μήνες απραξίας να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στο μπλογκ μου, ήξερα μόνο ποιό θα ήταν το τραγούδι-κεντρική ιδέα για το «πρώτο» μου ποστ . » Back To Life « των Soul II Soul . Κλασσικό τραγούδι που ακόμη κι αν είχε κυκλοφορήσει μόλις χθες πιστεύω ότι θα είχε την ίδια επιτυχία . Συμβολικός ο τίτλος αλλά και κυριολεκτικός, το ίδιο και οι στίχοι του . Ένα μουσικό κομμάτι που σημάδεψε την εφηβεία μου, που το είχα τραγουδήσει και χορέψει αμέτρητες φορές, που το αγάπησα πάρα πολύ ( όπως και τους ίδιους τους Soul II Soul ) και που ακόμη και σήμερα όποτε το ακούω συνεχίζει να με ξεσηκώνει και να με συγκινεί το ίδιο αφού πλέον κάθε του νότα ( όπως και με πολλά άλλα τραγούδια ) έχει μετουσιωθεί σε μια νευρική σύναψη στον οργανισμό μου . Αυτά παθαίνω με τη μουσική … τεσπα .

Τι θα έγραφα όμως συνοδευτικά προς το τραγούδι ? Κόλλημα . Ξεραϊλα . Λογικό μετά από τόσους μήνες . Ψάχνοντας πληροφορίες για το κομμάτι ξαναθυμήθηκα την απίστευτη επιτυχία που είχε παγκοσμίως το καλοκαίρι του 1989 . Εκείνο το τρίμηνο το » Back To Life » κυριαρχούσε σε όλα τα charts, ήταν το απόλυτο χιτ . Προσπάθησα να θυμηθώ πως ήταν τα πράγματα εκείνη την εποχή, τι συνέβη στη ζωή μου το καλοκαίρι του 1989, κι έτσι ξέθαψα το αντίστοιχο ημερολόγιο για να διαβάσω τους συγκεκριμένους μήνες . Βρήκα κάποια ενδιαφέροντα, κατά τη γνώμη μου, στοιχεία και πήρα το θάρρος να τα εκθέσω και σ’εσάς . Αυτούσια, χωρίς καμία αλλαγή στη γλώσσα ή τη σύνταξη αλλά αποσπασματικά . Να γίνουμε ρεζίλι είπαμε αλλά όχι κι εντελώς ! Οι εκλογές, οι τιμές της εποχής, οι διακοπές μιας μικρομεσαίας οικογένειας, οι τηλεπικοινωνίες . Το 1989 ήταν τελικά μια μεταιχμιακή χρονιά . Ένα χρόνο μετά θα ξεκινούσε η δεκαετία του ’90 και στη διάρκεια της πολλά θ’άλλαζαν στη χώρα . Και θ’αλλοτριώνονταν . Σήμερα, όπως λέει και το τραγούδι, είναι σαν να βγήκαμε από μια φαντασίωση . Όλοι μας . Και τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να δούμε την πραγματικότητα, να ωριμάσουμε και να πορευτούμε από εδώ και στο εξής με ό,τι έχουμε και αντέχουμε αλλά και με ό,τι καλύτερο και σωστό μπορούμε να δημιουργήσουμε .

Στα αποσπάσματα αυτά αναγνωρίζω μόνο σκόρπια στοιχεία του σημερινού μου εαυτού . Είμαι και δεν είμαι εγώ εκείνη που τα έγραψε .  Δεν μετάνιωσα για τη βουτιά στο παρελθόν . Συνειδητοποίησα ακόμη μια φορά ότι είμαι από εκείνους τους ανθρώπους ( υπάρχουν άραγε ? ) που χαίρονται πολύ και πραγματικά που μεγαλώνουν . Όποια κι αν είναι η τωρινή μου κατάσταση, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες της ζωής μου δε θα προτιμούσα με τίποτα αυτό που ήμουν χθες από αυτό που είμαι σήμερα .

Περιαυτολογώ αλλά έχω αποφασίσει να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει εδώ μέσα . Είναι βλέπεις τα θετικά της αποχής από την μπλογκόσφαιρα . Οι αναγνώστες λιγοστεύουν εντυπωσιακά και νιώθεις ότι έχεις μια δόση ελευθερίας παραπάνω …

Πίσω λοιπόν στη ζωή, πίσω στο τώρα και το εδώ . Και γι’αυτό εδώ το μικρό μπλογκ .

Trivia

* Oι Soul II Soul δημιουργήθηκαν το 1988 και ήταν μουσικά ενεργοί μέχρι το 1997 . Έβγαλαν συνολικά έξι studio albums . Στα ’00s επανενώθηκαν για κάποιες live εμφανίσεις ( όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε … ) .

* Θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε » μουσική κολλεκτίβα » . Τα μέλη τους ήταν παραγωγοί, dj, μουσικοί, τραγουδιστές, χορευτές, σχεδιαστές ρούχων . Προωθούσαν τη μουσική τους, τον χορό τους, το ντύσιμο τους και τον τρόπο σκέψης τους . Ήταν οι funki dreds . Τα μότο τους ήταν το » a happy face, a thumpin’ bass, for a lovin’ race « όπως και το ρεφραίν του άλλου μεγάλου hit τους » Get A Life » » elevate your mind, free your soul, feel the feeling, let your body take control « .

* To » Back To Life » προέρχεται από τον πρώτο δίσκο τους με τίτλο » Club Classics Vol.1 « κι έχει κερδίσει ένα Grammy . Το βίντεο του κομματιού σκηνοθέτησαν οι Big TV! ( aka Andy Delaney & Monty Whitebloom ) οι οποίοι αργότερα γύρισαν το υπέροχο » As » του George Michael με τη Mary J. Blige, το » That Thing » της Lauryn Hill κ.α.

* Ένα εκ των ιδρυτικών μελών του γκρουπ ο Nellee Hooper έχει δουλέψει ως παραγωγός σχεδόν με όλους  ( Massive Attack, U2, Madonna, Garbage, Bjork και δε συμμαζεύεται ) και έχει γράψει τη μουσική της ταινίας » Romeo + Juliet » του Baz Luhrmann . Τα βραβεία που έχει πάρει δεν τα αναφέρω, χαμός .

* Η ψυχή του γκρουπ ο αγαπημένος  Jazzie B συνεχίζει να ασχολείται με τους Soul II Soul σαν brand name και να οργανώνει μουσικές βραδιές με τη μουσική τους . Εργάζεται ως dj και έχει επίσης μια επιτυχημένη ραδιοφωνική εκπομπή .