Καμιά φορά ένα τραγούδι μπορεί να εκφράσει πολύ περισσότερα απ’όσα θέλουμε να πούμε ή να γράψουμε . Κι επειδή διανύω ( και είναι εμφανέστατο ) περίοδο μεγάλου μπλοκαρίσματος, ένα τραγούδι έρχεται μονάχα στο μυαλό που πάντα το ένιωθα πολύ «δικό» μου .
Σας το χαρίζω μαζί με τις ευχές μου για τη νέα χρονιά που σε λίγες ώρες ξεκινά . Ό,τι πιο μεγάλο, πιο ουσιαστικό και πιο όμορφο έχετε σκεφτεί για τη ζωή σας εύχομαι να πραγματοποιηθεί μέσα στους επόμενους δώδεκα μήνες . Και όλα να μας πάνε καλύτερα . Και να προσπαθήσουμε για αυτό .
Σήμερα όλοι οι δρόμοι της πόλης θα είναι κλειστοί .
Δύο χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ που έβλεπα από απόσταση μερικών μέτρων το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα να γίνεται φλαμπέ, σκέφτομαι ότι δεν έχουν γίνει και πολλά πράγματα και ότι τελικά οι αλλαγές που όλοι μέσα τους επιθυμούσαν δεν ήρθαν. Ίσα ίσα, ό,τι άλλαξε μόνο για καλό δεν ήταν . Κι επίσης συνειδητοποιώ ότι όλοι όσοι θα έπρεπε να αντιδράσουν ουσιαστικά και αποτελεσματικά ( δλδ χωρίς να σπάσουν, κάψουν, πετροβολήσουν κλπ ), ο μέσος όρος με λίγα λόγια ( και μέσα βάζω και τον εαυτό μου ), οι μη κομματικοποιημένοι, οι μη οργανωμένοι, οι κοινοί, καθημερινοί άνθρωποι, κάνουν απλώς επαναλαμβανόμενες τρύπες στο νερό, σφυρίζουν σιγανά και τάχα μου αδιάφορα κι αυτά .
Το μόνο πράγμα για το οποίο λέω «ευτυχώς» είναι το ότι δε συμμετέχω σε όλη αυτή την παραφιλολογία και σεναριολογία που εκτυλίσσεται γύρω μου μήνες τώρα . Σε συζητησούλες και πηγαδάκια . Το τι ιστορίες, προβλέψεις, σενάρια και ημερομηνίες έχω ακούσει το τελευταίο δεκάμηνο δεν περιγράφεται . Ο Λεφάκης, η Παγιατάκη και οι λοιποί αστρολόγοι λιγότερες και πιο αθώες προβλέψεις έχουν κάνει από διάφορους δικηγόρους, τραπεζικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους ή άτομα που έχουν μπατζανάκηδες στο Υπ. Οικ., κουμπάρους οικονομολόγους κι άλλους τέτοιους εξωτικούς τύπους . Σε ένα παράλληλο σύμπαν κατσαρόλες και τεντζερέδια επιτίθενται σε μπάτσους, ρακένδυτοι πολίτες με δέκα πιστωτικές και πέντε δάνεια πολιορκούν τη Βαστίλλη-Βουλή και κρατούν όμηρο τον Ναπολέοντα, πεινασμένοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι ανοίγουν κεφάλια και μύτες σε όποιον περνά από δίπλα τους, ο όχλος με αφρούς να τρέχουν από το στόμα του κατακτά την ελευθερία και εκδικείται τους πάντες . Κι αυτό γίνεται από τον περασμένο Μάϊο, μετά έγινε τον Σεπτέμβριο, επαναλήφθηκε τον προηγούμενο μήνα και τώρα περιμένουμε να ξαναγίνει το πρώτο τρίμηνο του 2011.
Ακούω, ακούω, όλο ακούω, τίποτα δεν βλέπω . Είμαστε καζάνι έτοιμο να εκραγεί, ένα τσακ λέει θέλουμε, μπλα μπλα μπλα μπλου . Σταμάτα ρε φίλε να μου κουνιέσαι, όλος με στόμφο και επαναστατικό τσαμπουκά του κώλου . Από λόγια έχω μπουχτίσει . Και όταν τολμώ να πω τη γνώμη μου σπεύδουν περιφρονητικά να μου πουν ότι είμαι λάθος, ότι δεν είναι έτσι . Κι έτσι δε λέω τίποτα. Χαμένη ενέργεια για χαμένους ανθρώπους.
Τίποτα δε γίνεται. Απογοήτευση. Δεν είμαστε άξιοι ούτε για να αρθρώσουμε ένα κιχ. Συνεχίζουμε να κοιτάμε τα τομάρια μας . Κοινωνική συνείδηση και συλλογικότητα στη χώρα που ζω δεν υπάρχει . Αυτό το «για το καλό του άλλου, για το καλό του συνόλου» έχει πεθάνει μέσα μας . Ούτε στο DNA μάλλον υπήρχε ποτέ, ούτε και μας το καλλιέργησαν στα σχολεία που πήγαμε . Ξανατονίζω ότι μιλάω για την πλειοψηφία . Και παρακαλώ για τη στιγμή που θα διαψευστώ . Είμαστε σκυλιά πρώτα στο γαύγισμα αλλά για δάγκωμα ούτε λόγος . Κι όταν αποφασίσουμε να δαγκώσουμε κι εκεί μαντάρα τα κάνουμε.
Γίναμε τα τέλεια πειραματόζωα ( έτσι μου λένε συνέχεια, ότι η Ελλάδα ήταν ιδανική για το τέλειο πείραμα ) γιατί είμαστε τα τέλεια θύματα ? Αποτέλεσμα προσπαθειών πολλών κυβερνήσεων, βασιλιάδων, δικτατορων επί δεκάδες χρόνων ώστε να μην αποκτήσουμε ποτέ κριτική σκέψη, παιδεία, καλλιέργεια, ικανότητα αντίδρασης ? Αν είναι έτσι τότε έχουμε πάρει άριστα εφ’όλης της ύλης . Α, κι έχουμε αναπτύξει εξαιρετικά το ταλέντο μας στο να γκρινιάζουμε ή να το παίζουμε ειδήμονες μολίς εμφανιστεί μπροστά μας ένα μικρόφωνο ή μια κάμερα για να μας δείξει το βράδυ ο Λαζόπουλος και ν’αναμασήσει τα ίδια λόγια » η γριά ξέρει καλά τι λέει, ο γέρος τα λέει καλύτερα απ’όλους, ο πιτσιρικάς θα τους δώσει ένα καλό μάθημα, ο λαός κυρία μου δεν μασά κουτόχορτο, ο λαός θα τους τιμωρήσει » . Ξεκάρδισμα πικρό . Και η ζωή στο παράλληλο σύμπαν συνεχίζεται …
Ήθελα απλά να ανεβάσω τα βιντεάκια . Δεν ξέρω πως μου βγήκε όλο αυτό απόψε . Ίσως γιατί σκέφτηκα τη σημερινή μέρα που πριν λίγες ώρες ξεκίνησε . Και τις ημέρες των εκλογών είχα σκεφτεί να τα δείξω σαν μια άποψη για το ζήτημα της αποχής αλλά δεν το έκανα . Για την ακρίβεια τα βίντεο περίμεναν να γίνουν ποστ από το καλοκαίρι . Τότε που είδα απανωτά τα δύο ντοκυμανταιρ του Michael Moore «Sicko» και «Capitalism: A Love Story» . Για τον Μουρ δεν τρελλαίνομαι, τον έχω αμφισβητήσει αρκετές φορές . Συχνά λαϊκίζει, υπερβάλλει, παρουσιάζει τα πράγματα λίγο μονόπλευρα ή όπως τον συμφέρει αλλά αυτό δεν της ώρας . Τον δικαιολογώ πάντως κάποιες φορές για τα μέσα που χρησιμοποιεί γιατί έχει ένα σκοπό : να αφυπνίσει το ναρκωμένο, αμόρφωτο μέσο μπουρτζόβλαχο αμερικάνο πάνω σε κάποια θέματα, κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο και μεγάλος αγώνας.
Στο Sicko λάτρεψα τον άγγλο σοσιαλιστή πολιτικό Tony Benn και τη μικρή συνέντευξη που έδωσε στον Μουρ . Με λόγια απλά μιλά για τ’αυτονόητα και λίγο πολύ γνωστά . Κάθε φορά όμως που τ’ακούς , ένα πράγμα περίεργο, σοκάρεσαι, νιώθεις «κάπως» . To βίντεο αυτό έχει αναφερθεί αρκετά στην μπλογκόσφαιρα από το 2007 που κυκλοφόρησε η ταινία και πολλοί από εσάς μπορεί να το γνωρίζουν . Πιστεύω όμως ότι αξίζει να το ξαναθυμηθούμε και που και που να το βλέπουμε μπας και πάρουμε μπρος .
–Πιστεύω πως η Δημοκρατία είναι το πιο επαναστατικό πράγμα στον κόσμο. Πιο επαναστατική από τις ιδέες των σοσιαλιστών, ή οποιονδήποτε άλλων. Αλλά αν έχεις την δύναμη… την χρησιμοποιείς για τις ανάγκες της κοινωνίας σου. Και αυτή η ιδέα της επιλογής για την οποία μιλάει το Καπιτώλιο (των Η.Π.Α.)… Η επιλογή εξαρτάται από την ελευθερία της επιλογής. Και αν είσαι χωμένος στα χρέη, δεν έχεις την ελευθερία της επιλογής. -Φαίνεται ότι το σύστημα κερδίζει… αν ο μέσος εργάτης είναι χωμένος στα χρέη; –Ναι, επειδή όσοι χρωστάνε είναι απεγνωσμένοι και οι απεγνωσμένοι άνθρωποι δεν ψηφίζουν. Λένε ότι όλοι πρέπει να ψηφίζουν. Αλλά πιστεύω ότι αν οι φτωχοί στην Αγγλία ή στις ΗΠΑ… ψηφίσουν αυτούς που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντά τους… τότε θα έχουμε μία πραγματικά δημοκρατική επανάσταση ! Και δεν θέλουν να συμβεί αυτό. Οπότε κρατάνε τον κόσμο απελπισμένο και απαισιόδοξο… Οπότε υπάρχουν δύο τρόπο για να ελέγχεις τον κόσμο: πρώτα να τους φοβίζεις και μετά να τους ρίχνεις το ηθικό. Ένα υγιές, μορφωμένο και σίγουρο έθνος είναι δύσκολο να το κυβερνήσεις. Και πιστεύω ότι υπάρχει κάτι στις σκέψεις ορισμένων ανθρώπων. Δεν θέλουμε ο κόσμος να είναι μορφωμένος και υγιής… επειδή θα βγει εκτός ελέγχου. Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 80% του πλούτου. Είναι απίστευτο, πόσα ανέχονται οι άνθρωποι… αλλά είναι φτωχοί, τρομαγμένοι και με πεσμένο ηθικό. Και έτσι, σκέφτονται… Ίσως το πιο ασφαλές πράγμα είναι να δέχονται εντολές και να ελπίζουν για το καλύτερο.
Το ουτοπικό τραγούδι People Have The Power γράφτηκε από την Patti Smith και τον σύζυγό της Fred ‘Sonic’ Smith το 1986 και κυκλοφόρησε ως single το 1988 από το άλμπουμ Dream Of Life . Έκτοτε έχει εκτελεστεί από πολλούς άλλους καλλιτέχνες, έχει χρησιμοποιηθεί σε διαφημίσεις και πολιτικές καμπάνιες και γενικά κοντεύουν να το μάθουν και οι πέτρες . Αν όμως αφήσουμε όλα αυτά στην άκρη και ακούσουμε το τραγούδι έτσι όπως είναι και επικεντρωθούμε στους στίχους του θα κατανοήσουμε τους λόγους συνεχίζει μέχρι σήμερα να γοητεύει, να εμπνέει και να συγκινεί . Και για λίγη ακόμη «προσγειωση» ένα ακόμη «άχρηστο» trivia : η Smith αναφέρει σε συνέντευξη της το πως γράφτηκε το τραγούδι .
«Speaking of empowerment, I thought you might like to know as a footnote the way that song was written was I was in the kitchen peeling potatoes, and, you know, I had one kid at my feet and another kid, you know, running around carrying on, and just peeling potatoes, cursing to myself. And my husband came in, and he said, «Tricia.» And I said, «Yes, Cap’n?» And he said, “People have the power. Write it.” And so I did.»
Aura Voluptas 