M-Day

27 Σεπτεμβρίου 2038 – S.D.W.Δ.O.A.K.A ( Super Duper Wow Διαστημικό Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών ) – 17 : 30  – Θύρα 7 – Die Hard Candy Tour 2038

Ήταν ένα συννεφιασμένο φθινοπωρινό απόγευμα . Ο Άντζελο, μαζί με τα δύο του παιδιά και εκατοντάδες άλλους ανθρώπους, περίμενε υπομονετικά έξω από την Πύλη 7 του σούπερντουπερκλπΟ.Α.Κ.Α. όταν ξαφνικά …

– Θεία Άουρα ! Κι εσύ εδώ ???

– Άντζελο ! Τι χαρά ! Δε σου έχω πει να μη με λες θεία μπροστά σε ξένο κόσμο ? Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου ΛΕΜΕ !!! Αααα, έφερες και τα παιδιά ! Μπράβο, μπράβο, έτσι . Από μικρά . Να μαθαίνουν .

– Ε, μα ναι ! Το χάνεις αυτό ? Δεν το χάνεις . Εχμ … σόρι για το » θεία » . Μου είναι δύσκολο …

– Δε βαριέσαι . Μικρός είσαι κι εσύ ακόμη … ( τς, τς, τς … )

– Είμαι ενθουσιασμένος . Ωραία δεν είναι ? Κι εσύ πιστή στο ραντεβού . 30 χρόνια μετά . Ε, θεί …

– Ε ΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ !!!  Σαν να μην πέρασε μια μέρα . Ούτε από τότε, ούτε κι από πάνω της . Ας είν’καλά η επιστήμη που προοδεύει . Και της φαινόταν από τότε της άτιμης, έτσι όπως το πήγαινε . Ήθελε να νικήσει το χρόνο . Λέγαμε, πόσο θα αντέξει πια ? Κώλο δεν έβαζε κάτω . Τι γιόγκες, τι πιλάτες, τι τεχνητά ζυγωματικά, τι ανορθώσεις άνω χείλους, τι ενέσιμα … Σκυλί ! Και να τώρα, σήμερα . Να’μαστε πάλι εδώ να χτυπηθούμε σαν τον παλιό καλό καιρό . Μας είχε φτυσμένους βέβαια για άλλα 30 χρόνια, αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα …  

– ( παιδί Άντζελο ) ΘΕΙΑ ! ΘΕΙΑ ! Από πότε ακούς εσύ Μαντόνα ??? Από μικρή ? Πες μας !!!

– Δεν έχεις μάθει τρόπους στα παιδιά Αντζελίνο ! Πως να απευθύνονται στον κόσμο ( τς, τς, τς …ΤΣ ! ) . Αχ μικρούλη μου, τι μου θύμησες … ( ακούγεται μουσική από τρελλαμένη άρπα, η εικόνα θολώνει, φλας μπακ . )

 Ήταν Απόκριες του 1985 … Μικρούλα εγώ τότε, σε ένα απογευματινό πάρτι του αθλητικού συλλόγου του οποίου ήμουν μέλος, στην τοπική ντίσκο . Ντυμένη πατόκορφα με ένα ροζ πράγμα που καθόλου δεν μου άρεσε και που όποτε με ρωτούσαν τα άλλα παιδιά » Εσύ τί είσαι ??? «, απαντούσα γρυλλίζοντας  » Κυρία επί των Τιμών … !!!##>>@$$%%!!!! » .

Ευτυχώς είχαμε την πίστα . Και τη μουσική . Και το χορό . Είχα ξεγοφιαστεί, δεν κατέβαινα κάτω . Ήξερα όλα τα τραγούδια . Το ένα πίσω από το άλλο . Ώσπου κάποια στιγμή άρχισε να παίζει … εκείνο . Το ήξερα, το είχα ακούσει κάποιες φορές αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν αλλιώς . Απογειώθηκα, μου άρεσε υπερβολικά . Χόρευα, χόρευα, στροβιλιζόμουν, στροβιλιζόταν και το ροζ πράγμα, τα φωτορυθμικά αναβόσβηναν σαν τρελλά, κόκκινα – κίτρινα – πράσινα, ασταμάτητα . Ήμουν » αλλού » . Ήταν όμορφα και περίεργα .

Όταν τελείωσε και σταμάτησα κι εγώ κάθιδρη και λαχανιασμένη, κοιτάζω και τί βλέπω ? Πάνω στην πίστα είχα μείνει εγώ και ένα πεντάχρονο που κουνιόταν πέρα δώθε και με κοιτούσε σαν ούφο . Και η μάνα μου από κάτω με μία έκφραση στο πρόσωπο-πάει-το-παιδάκι-μου-σάλταρε . Μάλλον γιατί η κόρη της είχε εκστασιαστεί με ένα τραγούδι που έλεγε » Σαν παρθένα ! Χέϊ ! Που την αγγίζουν για πρώτη φοράάά … » Γκουχ ! Γκουχ ! Μη με ρωτάτε τι σημαίνει . Ούτε εγώ ρώτησα τότε !

Ήταν πάντως η πρώτη φορά που είχα πορωθεί τόσο με ένα τραγούδι . Ήθελα να το ακούω συνέχεια, ήθελα να μάθω τα πάντα για αυτήν που το τραγουδούσε . Κι έτσι άρχισε … Τhe rest is history …( Η άρπα ξαναπαίζει διαολεμένα γιατί έχει περάσει και η ώρα καλέ !! . Επαναφορά . )

– Ζzzzzz … Εεε … Μάλιστα ! Ωραία ιστορία θ..Άουρα ! Α ! Να ! Άνοιξε και η πύλη . Λοιπόν πάμε στις θέσεις μας εμείς και τα λέμε στην έξοδο !

– Εντάξει ! Κι αν δεν σας δω μετά … ελάτε ένα βράδυ από το σπίτι … θα μαγειρέψω κιόλας ( … not !! χα, χα ! )

– Ok ! Καλή διασκέδαση !

– Θα δείξει Άντζελο μου … Θα δείξει …

 

 

Όσο κι αν προσπαθήσεις δεν πρόκειται να γλιτώσεις από τη Madonna Louise Veronica Ciccone Richie . Κάτι καινούργιο θα ακούσεις, κάτι καινούργιο θα δεις, κάτι καινούργιο θα μάθεις  για εκείνη . Και είτε σου αρέσει, είτε όχι, οφείλεις να παραδεχτείς ότι μετά από τόσα χρόνια το να πετυχαίνεις κάτι τέτοιο είναι πολύ, πολύ δύσκολο . Και ίσως αξιοθαύμαστο …

Η Madonna που πολλοί αγάπανε να μισούνε και μισούνε να αγαπάνε . Που όταν είμασταν μικροί ντρεπόμασταν να λέμε ότι μας αρέσει πολύ γιατί θα είμασταν ξενέρωτες ( τα κορίτσια ), αδελφές ( τα αγόρια ) ή φλωράκια και μη ποιοτικοί ( άπαντες ! ) . Kαι που σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου της βγάζει το καπέλο για πολλούς και διάφορους λόγους ( περί ορέξεως … ) .

Προσωπικά ( και μετά από 25 χρόνια ) πέρα από μουσικές και φωνητικές ικανότητες ( δεν είμαι και καμιά τρελλή να τη θεωρώ φωνάρα ) αναγνωρίζω και θαυμάζω στη Madonna τα εξής : α ) Την πίστη στον εαυτό της, β ) Τον επαγγελματισμό, την εργασιομανία και την τελειομανία της, γ ) Το ανήσυχο πνεύμα της, τη συνεχή ανάγκη της για δημιουργία, δ ) Την επιθυμία της, πέρα από το εμπορικό και το κερδοσκοπικό, ό,τι κάνει να είναι αρτιότατο καλλιτεχνικά, ε ) Το γεγονός ότι έκανε ( και κάνει ) πάντα ό,τι ήθελε, έζησε ( και ζει ) τη ζωή της όπως ήθελε, ακόμη και αν έπρεπε να πληρώσει ακριβά το τίμημα των επιλογών της .

Στη δουλειά της, τα μεγαλύτερα ταλέντα της ήταν πάντα η έμφυτη  γνώση του σωστού timing και η επιλογή των καταλληλότερων συνεργατών . Το άλμπουμ του 1998 Ray Of Light ( το καλύτερο της για πολλούς, εγώ θα έλεγα το πιο προσωπικό και πλήρες ), είναι η μέγιστη απόδειξη αυτού του ταλέντου . Η εκπληκτική χημεία της με τον William Orbit εκτόξευσε τη δημιουργικότητα και των δύο και το αποτέλεσμα είναι ένα pop electronica θαύμα παραγωγής . Δεν νομίζω η Madonna να δέσει ποτέ ξανά τόσο καλά με συνεργάτη και είναι κρίμα που στο Music τον περιόρισε και στο American Life τον εξοβέλισε ( όχι πως ο Mirwais Ahmadzai ήταν κακός, αλλά … ) . Και να οι πωλήσεις και να τα βραβεία και να και η πολυπόθητη αναγνώριση από τους κριτικούς . Για πρώτη φορά η Madonna ως μουσικός είχε μεγαλύτερη σημασία από το είδωλο .

To » Nothing Really Matters » ήταν το τελευταίο single από το άλμπουμ και από πωλήσεις ίσως ένα από τα πιο αποτυχημένα, στην καριέρα της . Πάτωσε !  Είναι όμως κλασσική περίπτωση του » η παραγωγή ξεπερνάει τη σύνθεση » . Ένα μέτριο τραγούδι, μπορεί και το πιο αδύναμο του δίσκου, με έξοχη όμως ενορχήστρωση η οποία καλύπτει όλα τα ελαττώματα και έτσι το ακούς πολύ ευχάριστα . Ο Orbit μεγαλούργησε .

Το ίδιο έκανε και ο σουηδός σκηνοθέτης του βίντεο Johan Renck . Μεγαλούργησε κι αυτός . KAI το βίντεο ξεπερνάει το τραγούδι, η εικόνα είναι πιο δυνατή ! Εξάλλου η δύναμη των βίντεο έπαιζε πάντα τεράστιο ρόλο στην καριέρα της Μ. Η Madonna εκείνο τον καιρό περνούσε μία έντονη γκέϊσα – φάση εξαιτίας του βιβλίου του Arthur Goldman » Οι αναμνήσεις μιας γκέϊσας » ( 1997 ) με το οποίο είχε ξετρελλαθεί ( είχε σχεδόν ταυτιστεί με την » κακιά » γκέϊσα Χατσουμόμο ) . Ο  Γιόχαν σεβάστηκε την εμμονή της, την έβαλε να βάψει το πρόσωπο της άσπρο και τα φρύδια της κόκκινα, πήρε και καμιά πενηνταριά ιάπωνες και όλοι μαζί χώθηκαν στα έγκατα της Στοκχόλμης για να γυρίσουν αυτό το σχεδόν εικαστικό διαμαντάκι .

Το βίντεο αυτό είναι πολυαγαπημένο γιατί είναι πρωτότυπο, αρχικά δυσνόητο, σχεδόν σουρεαλιστικό και εν τέλει πανέμορφο . Η Madonna δεν διστάζει να τσαλακώσει το πρόσωπο της, να κάνει γκριμάτσες, να χτυπηθεί σε τοίχους και πατώματα … όλα για τη Τέχνη ρε γαμώτο !

Το κόλλημα με τις γκέϊσες καλά κράτησε και συνεχίστηκε μέχρι και το 2001 στην περιοδεία της » Drowned World » . Η τελειομανία της είναι εμφανής στη δουλειά που έγινε για ένα backdrop video που απλώς θα έπαιζε στις γιγαντοθόνες . Ήταν για το καλύτερο ίσως και πιο » δύσκολο » τραγούδι του » Music » το υπέροχο » Paradise ( Not For Me ) » . Δείτε ΤΙ δουλειά έπεσε !!

 

 

Και το τσαλάκωμα συνεχίστηκε για ένα ακόμη backdrop video για το πιο αυτοβιογραφικό τραγούδι της, το τρομακτικό και γοητευτικό » Mer Girl » . Μέχρι και μπουνιές έφαγε η καλλιτέχνιδα, για να μας χαμογελάσει στο τέλος ειρωνικά σαν να λέει, » όσο και να με χτυπάτε ρε, εγώ θα αντέχω !! » ( και εγώ θα γράφω ακόμη αυτό το ποστ – μαμούθ !! ) .

Trivia

* Εννοείται ότι το » Nothing … » γράφτηκε για την κόρη της Μαντόνα, Λούρδη . Λίγη προσοχή στους στίχοι και βγαίνει το συμπέρασμα .

* Όχι, δεν έχουν πάρει κάτι πολύ καλό οι συμμετέχοντες στο βίντεο και από το κούνημα είναι ένα βήμα πριν την εξάρθρωση . Η χορογραφία είναι εμπνευσμένη από μια μορφή αμφιλεγόμενου, σύγχρονου ιαπωνέζικου χορού ( ο Θεός να τον κάνει ! ) του butoh, ελάχιστα όμως γνωστού στην Ιαπωνία ( ! ) . Διάβασα πολλά για το butoh, αδυνατώ να τα μεταφέρω συνοπτικά, κάθησα χθες και παρακολούθησα βιντεάκια με butoh dancers για κανένα μισάωρο και τά’παιξα . Δεν σας το συνιστώ, δεν βγαίνει άκρη, ό,τι κάνετε – με δική σας ευθύνη .  🙂

* O Renck είναι ιδρυτικό μέλος του σουηδικού γκρουπ Stakka Bo ( Here We Go Again … να να να να  ! ) και κολλητός του Jonas Akerlund ( σκηνοθέτης μεταξύ άλλων του βίντεο για το Ray Of Light και αγαπημένος φίλος της Μ. ) . Έχει σκηνοθετήσει και το πάρα πολύ καλό βίντεο της » Love At First Sight » της Kylie . Ξανασυνεργάστηκε με τη Madonna για το βίντεο του » Hung Up » ! Φέτος θα προβληθεί η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους .

* Σκηνοθέτης των backdrop videos είναι ο Dago Gonzalez .

* Όλα τα κιμόνο του » Nothing … » είναι σχεδιασμένα από τον Jean Paul Gaultier . Το κιμόνο όμως στο » Paradise … » είναι αυθεντικό, παλιό νυφιάτικο-κιμόνο, το οποίο ανακάλυψε συνεργάτιδα της Μ. στο Λος Άντζελες και ανήκει στη συλλογή μιας γιαγιάς γιαπωνέζας η οποία και το παραχώρησε !

Η Μαντόνα δεν είναι πια αυτό που ήταν . Ούτε εμείς . Το Σάββατο οι περισσότεροι στο Ο.Α.Κ.Α. θα πάνε για να πραγματοποιήσουν ένα εφηβικό ή παιδικό όνειρο . Ένα απωθημένο είναι αυτή η συναυλία . Κι εγώ θα πάω με μικρό καλάθι, για να δω μια γυναίκα αμήχανη ( έτσι μου φαίνεται ) με την ηλικία της, την εμφάνιση της ( που κατά τη γνώμη μου κατέστρεψε με τις παρεμβάσεις που έκανε ), τα προσωπικά της, το μέλλον της . Σίγουρα όμως θα δω και μια γυναίκα με πείσμα, με τσαγανό, με αγάπη για αυτό που κάνει . Από όσα έχω ψάξει και παρακολουθήσει η Sticky And Sweet δεν είναι η καλύτερη της περιοδεία και η οργάνωση της μέτρια, συγκριτικά με το παρελθόν . Σαν να προέκυψε με λίγο ζόρι . Μακάρι οι επιφυλάξεις μου να μην επαληθευτούν . Και, ειλικρινά όμως, μακάρι να μην ξανακάνει άλλη περιοδεία τέτοιου μεγέθους . Και αυτό το λέω σαν μια απλή και ψύχραιμη fan . Άντε, καλά να περάσουμε !

*** O Άντζελο και η Άουρα είναι υπαρκτά πρόσωπα . Σήμερα ο κούκλος Άγγελος είναι 3,5 χρονών και όταν βλέπει την Μ. στην τηλεόραση την αναγνωρίζει . Επίσης όταν ακούει το » 4 Minutes » του αρέσει πολύ . Δεν ξέρει άλλο τραγούδι της Μαντόνα . ***

Viva La Vida !

» Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι : Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει . Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει . Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει . »  ( Αγάθων )

I used to rule the world
Seas would rise when I gave the word
Now in the morning I sleep alone
Sweep the streets I used to own

» Πριν από ένα χρόνο διοικούσα 500.000 ανθρώπους . Σήμερα δεν μπορώ να βρώ έναν υδραυλικό για την κουζίνα μου . » ( Norman Schwartzkpof, αμερικανός στρατηγός  )

I used to roll the dice
Feel the fear in my enemy’s eyes
Listen as the crowd would sing:
«Now the old king is dead! Long live the king!»

» Έναν ηγέτη πρέπει να τον φοβούνται και να τον αγαπούν . Αν δεν γίνεται και τα δύο, τότε καλύτερα να τον φοβούνται . » ( Νικολό Μακιαβέλι )

» Το κράτος είμαι Εγώ . » ( Λουδοβίκος  14ος )

One minute I held the key
Next the walls were closed on me
And I discovered that my castles stand
Upon pillars of salt and pillars of sand

» Περισσότεροι προσκυνούν τον ήλιο όταν ανατέλλει παρά όταν δύει . »

( Πομπήιος, ρωμαίος στρατηγός )

I hear Jerusalem bells are ringing
Roman Cavalry choirs are singing
Be my mirror my sword and shield
My missionaries in a foreign field

» Στρατιώτες, σαράντα αιώνες ιστορίας σας παρατηρούν . » ( Ναπολέων Βοναπάρτης )

» Veni, Vidi, Vici . » ( Ιούλιος Καίσαρας )

For some reason I can’t explain
Once you go there was never, never an honest word
That was when I ruled the world

» Αν θέλετε τη συμπάθεια των μαζών, πρέπει να λέτε τα πιο ηλίθια και τα πιο χοντρά ψέματα .» ( Αδόλφος Χίτλερ )΄

 It was the wicked and wild wind
Blew down the doors to let me in
Shattered windows and the sound of drums
People couldn’t believe what I’d become

«Μπορείς να σταματάς μόνο όταν ανεβαίνεις, αλλά όχι όταν κατεβαίνεις . » ( Ναπολέων Βοναπάρτης )

Revolutionaries wait
For my head on a silver plate
Just a puppet on a lonely string
Oh who would ever want to be king?

» Τους μεγάλους ηγέτες ο λαός δεν ξέρει ότι υπάρχουν, τους μικρότερους ηγέτες ο λαός τους αγαπά και τους εγκωμιάζει, τους ακόμα μικρότερους ο λαός τους φοβάται, τους ακόμη πιο μικρούς ο λαός τους μισεί . » ( Λάο Τσε )

» Ας φάνε παντεσπάνι ! » ( Μαρία Αντουανέττα )

I hear Jerusalem bells are ringing
Roman Cavalry choirs are singing
Be my mirror my sword and shield
My missionaries in a foreign field

» Θα επιστρέψω . » ( Douglas McArthur – στους στρατιώτες του εγκαταλείποντας τις Φιλιππίνες για να γλιτώσει από τους Ιάπωνες )

For some reason I can’t explain
I know Saint Peter won’t call my name

» Ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις . » ( Πράξεις Αποστόλων, Προς Γαλάτες επιστολή )

Never an honest word

But that was when I ruled the world …

» 14 Ιουλίου 1789 : Και σήμερα ουδέν το αξιοσημείωτο … » ( Από το προσωπικό ημερολόγιο του Λουδοβίκου 16ου )

 

 

To απόλυτο τραγούδι-κόλλημα της Voluptas για αυτό το μήνα .

Κι όμως πίσω από όλο αυτό κρύβεται το έργο μιας γυναίκας .
Η Frida Kahlo γράφει στο ημερολόγιο της : » Ήμουν άρρωστη για ένα χρόνο το 1950-1951 . Επτά εγχειρήσεις στη σπονδυλική στήλη ( σημ. συν ακρωτηριασμός τεσσάρων δακτύλων στο δεξί πόδι ) . Ο Dr. Farill μ’έσωσε . Μου έδωσε πίσω τη χαρά της ζωής . Κινούμαι ακόμη με αναπηρικό καροτσάκι και δεν ξέρω πόσο σύντομα θα είμαι σε θέση να ξαναπερπατήσω . Φοράω γύψινο κορσέ, ο οποίος, παρόλο που είναι τρομερά κουραστικός, κάνει τους πόνους στην πλάτη μου υποφερτούς . Δεν νιώθω πόνο, μόνο μεγάλη κούραση … και όπως είναι φυσικό, κατάθλιψη . Απερίγραπτη κατάθλιψη . Παρ’όλα αυτά, θέλω να ζήσω . Ήδη έχω αρχίσει τον μικρό πίνακα που θα χαρίσω στον Dr. Farill και ζωγραφίζω με όλη μου την αγάπη για αυτόν » .

Tα τελευταία χρόνια της ζωής της η Kahlo ζωγράφιζε κυρίως νεκρές φύσεις . Ένας από αυτούς τους πίνακες ( φημολογείται ότι ήταν ο τελευταίος ολοκληρωμένος και άξιος έκθεσης ) με τίτλο » Viva La Vida » φιλοτεχνήθηκε τη χρονιά του θανάτου της ( 1954 ) και δείχνει  καρπούζια, άλλα κομμένα άλλα όχι και μια φέτα με χαραγμένη πάνω της τη φράση » Ζήτω η Ζωή ! » .

Πενήντα χρόνια και κάτι μετά ο Chris Martin των Coldplay θα δει τον πίνακα, θα εντυπωσιαστεί και θα θαυμάσει τη γυναίκα αυτή που μετά από 30 επεμβάσεις σε 47 χρόνια ζωής, τροχαία, αποβολές, κερατώματα, προδοσίες και πόνους όλων των ειδών συνέχιζε να αγαπάει τη ζωή με την ίδια θέρμη και να την εξυμνεί .

Ο τίτλος του πίνακα έγινε έμπνευση και έδωσε τον τίτλο στον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος » Viva La Vida ( or Death And All His Friends ) » που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Αυτή τη στιγμή είναι ο πιο εμπορικός του 2008 με εκατομμύρια πωλήσεις και έχει γίνει Νο1 σχεδόν παντού . Οι κριτικές που πήρε είναι κατά μέσο όρο πολύ καλές και οι Coldplay μετά από μια περίοδο αμφισβήτησης και δημιουργικής πτώσης, γνωρίζουν ξανά δόξα και τιμή ως το διασημότερο συγκρότημα στον κόσμο .

Το ομώνυμο κομμάτι είναι το δεύτερο single του δίσκου μετά  το » Violet Hill » και έχει γίνει ήδη σούπερ χιτ ( λογικά το γνωρίζετε, ακούγεται π-α-ν-τ-ο-ύ ! ) . Μιλάει για την άνοδο και την πτώση ενός βασιλιά ( ή ενός πολιτικού ? ή ενός επιχειρηματία ? ή ενός ποπ σταρ ή ενός πρωταθλητή ? ή οποιουδήποτε ένιωσε για λίγο κυρίαρχος του κόσμου ? ), ο οποίος πάνω σε μια κρίση ειλικρίνειας και έκλαμψη αυτογνωσίας, κάνει απολογισμό ζωής . Ένα φανταστικό τραγούδι, φαινομενικά πιασιάρικο-έτοιμο σουξέ , ουσιαστικά όμως ένα διαχρονικό τραγούδι και ο χρόνος θα το αποδείξει . Το στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η τρομερά αισιόδοξη και ανυψωτική μελωδία του, η οποία με τη φρεσκάδα της σε κάνει να θέλεις να χαμογελάσεις και να κουνηθείς στο ρυθμό . Να φανταστείς ότι βρίσκεσαι στην κορυφή ενός βουνού αγναντεύοντας και εισπνέοντας καθαρό αέρα ή ότι τρέχεις σε ένα λιβάδι μια ηλιόλουστη μέρα .

Πίσω από τους στίχους, ένας ξεπεσμένος βασιλιάς που όμως χαμογελά, έστω και πικρά . Πίσω από τη μουσική, ο πολύχρωμος κόσμος της Frida και η αγάπη  για τη ζωή .

Trivia

* Ο μεγάλος Hype Williams στη σκηνοθεσία του βίντεο, ποιός θα το φανταζόταν ? Ο Williams, ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες μουσικών βίντεο σήμερα, είναι περισσότερο γνωστός για τις συνεργασίες του με μαύρους καλλιτέχνες ( μοναδικές εξαιρέσεις η Nelly Furtado, οι No Doubt και τώρα οι Coldplay ! ) .

* Ο 38χρονος Hype ξεκίνησε ως καλλιτέχνης graffiti και κατέληξε σκηνοθέτης . Όταν ήταν μικρός ήθελε πολύ να γίνει ζωγράφος, ίσως για αυτό το σήμα κατατεθέν του στα βίντεο είναι τα πολλά και πολύ έντονα χρώματα . Και ίσως γι’αυτό να δέχτηκε να κάνει το βίντεο του Viva La Vida . Για λίγο, έγινε ο ίδιος ένας άλλος Delacroix που ζωγράφισε το πορτραίτο των Coldplay !

* Και γιατί Delacroix ? Το εξώφυλλο του δίσκου είναι ουσιαστικά ο πίνακας του Eugene Delacroix, » Η Ελευθερία οδηγόντας το Λαό » – » La Liberte guidant le peuple » ( 1830 ), τον οποίο οι ειδήμονες θεωρούν τον πρώτο πίνακα με πολιτικό μήνυμα στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης ( ένα σχόλιο του ζωγράφου για την επανάσταση του Ιουλίου του 1830 ) . Το ίδιο concept ακολουθεί και το μπαρουτοκαπνισμένο look του συγκροτήματος με τα ρούχα εποχής και το γράμμα V στα μπλουζάκια τους ( viva ? vida ? victory ? ) . O Williams δε στο βίντεο δανείζεται και αναπαράγει με επιτυχία τα χρώματα του πίνακα και δημιουργεί το δικό του καμβά .

* Υπάρχει άλλο ένα βίντεο για το τραγούδι, αρκετά ενδιαφέρον, σαν tribute στο βίντεο του » Enjoy The Silence » των Depeche Mode » . Επίσης και ένα teaser commercial για το itunes, πολύ δημοφιλές στους fans του συγκροτήματος .

 

*** Στο τέλος της παρτίδας, βασιλιάς και πιόνι μπαίνουν στο ίδιο κουτί … έτσι δεν είναι ? Έτσι . ***