Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να πω πως είμαι και στα καλύτερα μου, όπως άλλωστε και ο περισσότερος κόσμος . Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι αδύνατο να μην επηρεαζόμαστε, το έχω ξαναπεί, ας μην επαναλαμβάνομαι . Σε περιόδους σαν κι αυτή που διανύουμε είναι φυσικό και πρέπει να μην παραμένουμε απαθείς απέναντι στις καταστάσεις και ο καθένας μας, όπως και όσο μπορεί, να προσπαθεί για το «καλύτερο» για τον ίδιο και το σύνολο, ανάλογα με την έννοια που έχει δώσει σ’αυτή τη λέξη .
Όμως κακά τα ψέματα . Δεν υποφέρεται η στενοχώρια σε μεγάλες δόσεις . Ούτε η αγωνία για το αύριο, η ανασφάλεια, η μουρμούρα, η μιζέρια, όταν μάλιστα το ξέρεις καλά πως, απ’ό,τι φαίνεται, θα κατσικωθούν στη ζωή σου για πολύ-πολύ καιρό . Έχεις την ανάγκη, που και που, να κάνεις κι άλλα πράγματα . Πράγματα που θα σε κάνουν να ξεχνιέσαι για λίγο, να χαμογελάς . Για να αντέξεις τα υπόλοιπα . Και για μένα αυτό εδώ το μπλογκ είναι ένα από τα πράγματα αυτά κι έτσι θα το συνεχίσω . Θα παραμείνει για μένα ένας «άλλος πλανήτης». Το ίδιο και η θεματολογία του .
[ έκανα μια μεγάλη και φλύαρη εισαγωγή μπας και αποκαρδιώσω οποιονδήποτε θέλει να συνεχίσει την ανάγνωση – κάποια πράγματα δεν μπορώ να τ’αλλάξω – χε, χε ]
Παρόμοιο ρόλο έχουν για μένα και οι ταινίες . Σχετικό : θυμήθηκα τώρα την, καθόλου τυχαία, επιτυχία των screwball κωμωδιών και των μιούζικαλ τα χρόνια της Ύφεσης στην Αμερική . Οι άνθρωποι χάνονταν στην ανεμελιά και την ελαφράδα τους και ψυχαγωγούνταν βάζοντας για λίγο στην άκρη τα προβλήματά τους ( αυτό το ρημάδι το ποστ με τον Ασταίρ πότε θα το γράψω αλήθεια ? – ενοχές ) . Εντάξει, σινεμά έχω να πάω εδώ και μήνες ( πάλι ενοχές ) . Παρηγοριέμαι με τα dvd λοιπόν . Κάθε Σ/Κ . Χαρακτηριστικό δε της κατάστασης μου ήταν οι προπροχθεσινοβραδινές μου επιλογές . Ενώ έχω τα ωραιότατα κατεβασμένα από το ίντερνετ The Hurt Locker και Un Prophete να σκονίζονται περιμένοντας στο ράφι την όρεξη μου νά’ρθει, προτίμησα να δω το Illuminati και σχεδόν καπάκι το Nine ( καμία ενοχή εδώ-πήγαινα γυρεύοντας ) !
Καλά, για το Illuminati δεν έχω και τίποτα να πω . Ίσως μόνο ότι η Ρώμη θα αποτελεί πάντα μια απόλαυση στα μάτια κάθε διευθυντή φωτογραφίας αλλά και κάθε ανθρώπου . Το Nine όμως ? Που είχα ξετρελλαθεί με το trailer του, που δεν κατάφερα να το δω τις γιορτές των Χριστουγέννων και περίμενα πως και πως, σαν λάτρης του είδους , την επίσημη κυκλοφορία του σε dvd για να το απολαύσω με την ησυχία μου και με καθαρή εικόνα ? Τζίφος .
Τζίφος – τζίφος . Με φωτεινές εξαιρέσεις την πρώτη και την τελευταία σκηνή, άντε και δυο άλλες στο ενδιάμεσο και με μετριότατες χορογραφίες . Πωωωω … Βαρεμάρααα … Σού’ρχεται να μπεις μέσα να βοηθήσεις την κατάσταση, να δώσεις ένα χεράκι να σπρώξεις την ταινία για να τελειώσει . Ευτυχώς που δεν το είχα δει κανονικά, σε αίθουσα . Με την κούραση που έχω θα είχα ρίξει τρελλούς ύπνους . Τί κι αν έχεις ΕΞΙ οσκαρούχους ηθοποιούς και μια υποψήφια ? Τόσες όμορφες γυναίκες γύρω από έναν γοητευτικό άνδρα ? Ένα επιτυχημένο θεατρικό έργο ? Ο Rob Marshall δεν κατάφερε να επαναλάβει το Chicago . Γιατί δεν «τό’χει» ως σκηνοθέτης και γιατί τελικά το ίδιο το έργο δεν τον βοήθησε . Το Nine δεν το ήξερα ( που να τρέχω και στο Broadway να ψάχνω εισιτήρια … ) . Τώρα όμως που το ξέρω και διάβασα γι’αυτό θεωρώ ότι γενικά δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει το 81/2 μιούζικαλ . Έλεος . Δεν προσφέρεται το υπαρξιακό αδιέξοδο και το writer’s block ενός ανθρώπου για να γίνει μουσικοχορευτικό θέαμα . Θέλει μαγκιά μεγάλη για ένα καλό αποτέλεσμα . Ίσως στη θεατρική σκηνή τα πράγματα να είναι αλλιώς κι έτσι κρατάω μια πισινή . Στον κινηματογράφο όμως … βράστα κι άστα . ( Η Ιταλία πάντως παραμένει κούκλα . Τι τοπία … )
Ο Lewis τελικά ΔΕΝ μπορεί να παίξει όλα τα είδη . Οι Hudson – Cotillard πολύ πολύ καλές . Η Fergie είναι perfomer, έχει φωνάρα οπότε ήταν στο στοιχείο της και δεν μπορεί να κριθεί . Η Lauren … ζει καλέ !! Η Penelope τέλεια στο νούμερο της αλλά, συγγνώμη, για ποιό λόγο είπαμε ότι ήταν υποψήφια για Β’ Γυναικείο ??? Η υπεραγαπημένη Dench απλώς διεκπεραιωτική .
Κι ερχόμαστε στην Kidman . Πίκρα . ΠΩΣ συνεχίζει αυτή η γυναίκα και παίρνει ρόλους με ΑΥΤΟ το πρόσωπο ? Απορώ πραγματικά όταν βλέπω στο imdb ότι θα βγάλει τρεις ταινίες τα επόμενα δυο χρόνια κι έχει στα σκαριά άλλες έξι ! Η μεγαλύτερη πρόκληση για τους μακιγιέρ και τους φωτιστές είναι αυτά τα χείλια ( το πάνω δεν κουνιέται πια, πέτρωσε ) . Και το μέτωπο . Και τα μάτια . Με την οποία Νικόλ δεν έχω τίποτα, ούτε κρύο ούτε ζέστη . Θαυμάστρια της δεν είμαι αλλά όλο περιέργως έχει παίξει σε αρκετές αγαπημένες μου ταινίες . Αλλά γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό της ? Τί θέματα έχει ? Ένα γιατρούλη για τη Νικόλ, γρήγορα !
( προσοχή-λόγω κακής ποιότητας εικόνας το πετρωμένο χειλάκι και η παραμόρφωση του δεν φαίνεται στο γιουτουμπάκι που ακολουθεί )
Αχ … Πού είναι οι καλές στιγμές της Νικόλ ? Που πήγε εκείνη η περιβόητη «αναγέννηση» των κινηματογραφικών μιούζικαλ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ? Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, άντε δύο ( Σικάγο ) . Και ο- the -real -thing -κούκος ήταν τελικά το Moulin Rouge .
Τώρα που ξανασκέφτομαι την ταινία του Baz Luhrmann, την εκτιμώ ακόμη περισσότερο . Ταινιάρα στο είδος της . Και τόσο πρωτότυπη . Απ’όλες τις απόψεις . Με υπέροχες διασκευές και medleys τραγουδιών . Και φυσικά ΤΟ medley και ΤΗ σκηνή . Που αν και οι περισσότεροι μάλλον τα γνωρίζετε και τα έχετε δει και ακούσει δε νομίζω ότι θα σας χαλάσει μία επαναληψούλα !
(η επαναληψούλα στην uncut version της και όχι όπως είναι στην ταινία για να μπορέσετε ν’απολαύσετε την τέλεια χορογραφία )
Vodpod videos no longer available.Το El Tango De Roxanne πρέκυψε από τη μίξη δύο, κυρίως, κομματιών . Το ένα είναι το πασίγνωστο Roxanne των Police ( 1978 ) http://www.youtube.com/watch?v=a2Qad-gaHMg και το άλλο μία πανέμορφη σύνθεση του μεγάλου αργεντίνου μουσικοσυνθέτη και πιανίστα Mariano Mores με τίτλο Tanguera ( 1947 ) που δεν υπάρχει περίπτωση να μη σ'»αγγίξει» από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Εδώ σε μια ορχηστρική εκτέλεση του 1958 .
Trivia
* To Moulin Rouge του Baz Luhrmann κέρδισε το 2002 τα Όσκαρ Κοστουμιών και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης ενώ είχε προταθεί για άλλα 6 ( μεταξύ αυτών και για Καλύτερη Ταινία ).
* Χορογράφος της περίφημης σκηνής αλλά και ολόκληρης της ταινίας είναι ο John O’Conell στενότατος συνεργάτης του Luhrmann. Ο «ζηλιάρης Αργεντίνος» στη σκηνή του El Tango De Roxanne είναι ο πολωνός ηθοποιός και βαρύτονος τραγουδιστής Jasek Koman ο οποίος ζει κι εργάζεται μόνιμα στην Αυστραλία . Η «Ρωξάνη» είναι η αυστραλιανή χορεύτρια Caroline O’Connor η οποία έχει βραβευτεί στην πατρίδα της για το ρόλο της Βίλμα στο «Chicago» αλλά κι εκείνον της Εντίθ Πιάφ στο θεατρικό μιούζικαλ «Piaf».
* Την original μουσική του Moulin Rouge έγραψε ο Craig Armstrong . Αλλά τα cudos για όλα αυτά τα φοβερά medleys πάνε στους μουσικούς παραγωγούς Marius De Vries, Josh G. Abrahams και Anton Monsted ( όλοι ονοματάρες στον τομέα τους )
* Ο Sting εμπνεύστηκε τη «Ρωξάνη» του κοιτάζοντας τις γαλλίδες ιερόδουλες στους δρόμους τους Παρισιού όταν βρέθηκε εκεί με τους Police για κάποιες εμφανίσεις σε τοπικά clubs στο ξεκίνημα της καριέρας τους . Κάποιοι λένε ότι διάλεξε αυτό το όνομα από μια αφίσα του έργου Συρανό Ντε Μπερζεράκ που βρισκόταν στο φουαγέ του ξενοδοχείου όπου έμενε το συγκρότημα .
* Οι ίδιοι οι Police και κυρίως ο Stewart Copeland θεωρούν ότι το Roxanne είναι στην πραγματικότητα γραμμένο σε ρυθμό τάνγκο και όχι ρέγκε, όπως νομίζει ο περισσότερος κόσμος !
* Για τον Mariano Mores μπορείτε να διαβάσετε εδώ :http://en.wikipedia.org/wiki/Mariano_Mores
* Baz Luhrmann : » Moulin Rouge is ultimately about the journey from youthful idealism to the spiritual growth one seeks in adulthood. It is about one’s changing relationship to truth, beauty, freedom and above all things love. «
Δωράκι-δωράκι ! Από τις πιο αγαπημένες μου σκηνές του φιλμ :
και το τραγούδι που «ανοίγει» και «κλείνει» την ταινία . «Nature Boy» ερμηνευμένο συγκλονιστικά από τον David Bowie . » The greatest thing you’ll ever learn is just to love and be loved in return « .
* * * Δεν υπόσχομαι τίποτα νομίζω όμως ότι επανακάμπτω αργά αλλά σταθερά παρά τη σκουριασμένη μπλογκοπένα μου . Εξουθενωτικό τo posting αλλά πάντα τόσο διασκεδαστικό . 😉 * * *
Aura Voluptas 