Θα είμαι κι εγώ εκεί . Κάπου μέσα στην αρένα … Ανυπομονώ.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πέμπτη 3/9/10, 19:50 . Oh o oh ! The sweetest thing ! Επιτέλους η Πύλη Δ βρίσκεται μπροστά μας . Προχωρούμε βιαστικά προς το στάδιο προσπαθώντας να αναπληρώσουμε το χαμένο χρόνο από το μποτιλιάρισμα στους δρόμους και την εύρεση πάρκινγκ για το αυτοκίνητο . Δεν καταφέραμε να φτάσουμε στην ώρα που θέλαμε για να βρούμε ένα καλό σημείο στην αρένα … Νιώθουμε σαν να έχουμε περπατήσει χιλιόμετρα και να έχουμε κάνει δυο φορές το γύρο του ΟΑΚΑ μέχρι να βρούμε τη @$$!νη την Πύλη . Η εμφάνιση του πρώτου support έχει τελειώσει και μέσα από το στάδιο δεν ακούγεται πια μουσική . Στο ένα χέρι το μπουκάλι το νέρο, στο άλλο, σφιχτά, το Εισιτήριο . Η ατμόσφαιρα γύρω μας είναι υπέροχη, ενθουσιώδης, ξεσηκωτική, σαν τη διάθεση μας . Πανηγύρι κανονικό . Αμέτρητος κόσμος έχει κατακλύσει σκάλες, δρομάκια, ανηφοροκατηφόρες και βαδίζει στην ίδια κατεύθυνση μ’εμάς . Έχω ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο στα χείλη . » Καταλαβαίνεις ? Μπορείς να το συλλάβεις ? » μου λέει . Είναι ο κολλητός μου, τον ξέρω αιώνες, δεν χρειάζεται να μου πει περισσότερα , ξέρω τι εννοεί . » Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω . Που ήταν και … » «Ακριβώς ! Που ήταν και που βρίσκονται . Μια παρέα αγοριών, συμμαθητών, πριν 32 χρόνια . Και σήμερα, κοίτα … Ποιοί είναι και τι κάνουν και εμείς πάμε να τους δούμε και να τους ακούσουμε !!! » Απίστευτο, σχεδόν .
Μπαίνουμε στην αρένα . Wow! νο1 . Από τις διαστάσεις του σταδίου και της σκηνής . Προσπαθούμε να βολευτούμε κάπου . Τα καταφέρνουμε τελικά κι εγώ προσπαθώ να συμβιβαστώ . Να συμβιβαστώ με την μικρή απογοήτευση που νιώθω αφού η κρυφή μου ευχή να περιτριγυρίζομαι από γκρουπ Πυγμαίων, που ταξίδεψε αποκλειστικά για τη συναυλία των U2 στην Αθήνα, την ώρα που ο Μπόνο θα μου τραγουδά κοιτόντας με στα μάτια «You’re the real thing «, δεν το κόβω να πραγματοποιείται … Wow! νο2 . Από την άνετη κυκλοφορία τόσων ανθρώπινων σωμάτων, τόσων ποτηριών μπύρας, τόσου φαγητού, τόσων τσιγάρων που δεν καίνε ούτε μία τρίχα από μαλλιά, μέσα σε μια κονσέρβα από σαρδέλλες . Γιατί αυτό έχουμε γίνει . Χειροκρότημα και respect . Wow! νο3 . Από το πόσο πολύ μπορεί να «γλείψει» ένας άνθρωπος την Αθήνα, τον Παρθενώνα και κυρίως του U2, συνέχεια τους U2, φορέβερ εντ έβερ τους U2 και ενδιάμεσα του γλειψίματος να τραγουδά . Αυτό το κατόρθωσε ο τραγουδιστής των Snow Patrol, ο οποίος δεν έβαζε γλώσσα μέσα όταν δεν τραγουδούσε . Αξιοπρεπέστατη πάντως η εμφάνιση του συγκροτήματος, ωραία τραγούδια, αν και χλιαρή η ανταπόκριση της αρένας . Γιατί βρε παιδιά ?
Αρχίζει . Αρχίζει ! Πώς θα εμφανιστούν ? Θα έρθουν πετώντας σαν τη Βανδή και τον Ρουβά ? Θα κατέβουν από ένα πανύψηλο βάθρο σαν τη Βίσση ? Θα βγουν καθισμένοι στο Θρόνο σαν τη Μαντόνα ? Όοοχι … Θα περπατήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι και θα ανέβουν στη σκηνή από τα σκαλάκια στο πλάϊ . Γιατί η ουσία είναι αλλού . Και οι U2 θα μας το αποδείξουν από τα πρώτα κιόλας λεπτά .
Ήταν σχεδόν άψογοι . Τέσσερεις μουσικοί που ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι έχουν ψωνιστεί από τη διασημότητα ή έχουν αλλοτριωθεί από τα πλούτη, ο πυρήνας της δύναμης τους που είναι η αγάπη τους για τη μουσική και γι’αυτό που κάνουν εξακολουθεί να είναι εμφανέστατος και υπεράνω όλων . Γουστάρουν τρελλά να παίζουν τα τραγούδια τους, το νιώσαμε όλοι όσοι είμασταν εκεί, και έχουν κατορθώσει να διατηρήσουν μέσα στο χρόνο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους ως προσωπικότητες αλλά και τις μεταξύ τους ισορροπίες . Ισάξιοι . Η ( αχ, θεϊκή, θε-ϊ-κή ) κιθάρα του The Edge έχει την ίδια βαρύτητα με την ερμηνεία του Bono αλλά και με τα ντραμς του Mullen και όλη αυτή ένταση έρχεται και ενώνεται με την ήρεμη δύναμη και το στυλ που λέγεται Adam Clayton και μετατρέπεται σε αρμονία . Ακόμη και η εκπληκτική σκηνική παρουσία του Bono, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να δημιουργήσει ανισότητες, εξισορροπείται : εκείνος είναι οι λέξεις ( στίχοι ) και οι άλλοι τρεις οι μουσικές συνθέσεις των U2 . Το ένα δεν κάνει χωρίς το άλλο . Το λένε εξάλλου και στο τραγούδι τους : We’re one, but we’re not the same, we get to carry each other, carry each other …
Πιο αδύναμες στιγμές της συναυλίας, το City Of Blinding Lights, αγαπημένο τραγούδι που «χάνει» όμως πολύ στο live, η dance εκτέλεση του I’ll go crazy if I don’t go crazy tonight, που προσωπικά με ξενέρωσε και το Hold me, thrill me, kiss me, kill me στο encore που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αντικατασταθεί από το New Year’s Day ή πολλά άλλα κομμάτια .
Οι καλύτερες ? Δύσκολο να τις ξεχωρίσω . Για μένα ίσως ήταν όταν έπαιξαν τα Mysterious ways, Until The End Of The World, Pride, Miss Sarajevo, Where the streets have no name, Moment Of Surrender αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρη . Περίμενα επίσης ν’ακούσω κάνα δυο ακόμη τραγούδια από το Νο Line On The Horizon, και το Ultra Violet στο encore γμτ, αλλά τζίφος . Α ! Και το Party Girl [ μην ξεχνιόμαστε φίλε μου 😉 ] ! Εντάξει … Θέλαμε κι άλλο . Κι άλλο .
Γελάσα πολύ με τους ελληνικούς υπότιτλους στη γιγαντοοθόνη, συγκινήθηκα όταν είδα τα φαναράκια της Διεθνούς Αμνηστίας και θεώρησα μεγάλη γκάφα του Μπόνο να χρησιμοποιήσει τον πρώτο πληθυντικό στο λογύδριο του περί οικονομικής κρίσης Ιρλανδίας-Ελλάδας ( «είμαστε άφραγκοι » κλπ κλπ – όπα Μπόνο κάτσε λίγο γιατί πήρες φόρα ! ) . Δε θα με χαλούσε καθόλου να είμαι τόσο άφραγκη όσο ο Μπόνο …
Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες και βέβαια δεν συγκρίνονται με το Wow! νο4 . : Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι σ’αυτή την ηλικία θα μάθαινα να στέκομαι σε στάση πουέντ ( καθόλου καλό για την πατούσα αυτό ) επί δύο ολόκληρες ώρες ! Έγινα μπαλαρίνα στα γεράματα .Έφτιαξα επίσης καινούργιο σβέρκο και καινούργια πλάτη από το τέντωμα για να βλέπω τη σκηνή . Χαλάλι του όμως .
Παρασκευή 4/9/10 , 00:10 . Περπατάμε αργά ( ε, είμαστε και ψόφιοι – λιγουλάκι ), έχοντας βγει από το ΟΑΚΑ και ακολουθούμε το υπόλοιπο πλήθος που κάνει το ίδιο, προσπαθεί δλδ να βρει μια διέξοδο προς την Κηφισίας, ανάμεσα από 24351 πάγκους όπου ψήνονται σουβλάκια, λουκάνικα, αρνιά, κατσίκια , πωλούνται μπλουζάκια, καπελάκια, νερά, αναψυκτικά και πατροπαράδοτες μπύρες . » Πιστεύεις ότι πολλά ωραία και σημαντικά πράγματα στη ζωή μας όταν τα ζούμε δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο ωραία και σημαντικά ήταν παρά μόνο αφού τελειώσουν, τα αναλογιστούμε αργότερα και τα ξαναβιώσουμε μέσα στο μυαλό μας ?», ρώταω ψιλοζαλισμένα – ψιλοθολωμένα, για να συνεχίσω » θέλω να πω ότι, και βέβαια περάσαμε πάρα πολύ ωραία άλλά δεν έχουμε ακόμη καταλάβει το μέγεθος της αποψινής εμπειρίας μας» » Εγώ έχω καταλάβει μια χαρά . Νομίζω . » » Για εμένα όμως δεν το νομίζω . Αύριο θα το συνειδητοποιήσω πλήρως … «
Έχει περάσει μια εβδομάδα . Κι ακόμη το συνειδητοποιώ .
( το Moment Of Surrender είναι το τρίτο track από το τελευταίο studio album «No Line On The Horizon του συγκροτήματος που λέγεται U2 – πριν πάω στη συναυλία, έψαξα για την playlist της και η μεγάλη μου απορία ήταν γιατί επιλέχθηκε το συγκεκριμένο τραγούδι ως τελευταίο, αφού ούτε πολύ γνωστό είναι, ούτε ως single κυκλοφόρησε – ποιός ξέρει – ίσως την απάντηση να την έχουν μόνο οι U2 – ίσως η απάντηση να είναι στους στίχους … )
* * * Είναι αργά . Mαύρη νύχτα . Ήθελα να ανεβάσω και δύο τραγούδια-μουσικά βίντεο των U2 μαζί με την ανάλυση τους, όπως κάνω συνήθως στο μπλογκ αλλά αν συνέχιζα, αυτό το ποστ δε θα τελείωνε ποτέ και δε θα το δημοσίευα ποτέ . Ίσως το επόμενο ποστ να είναι αυτά τα βίντεο . Ίσως . Άλλο είναι το σίγουρο : Ι’m here to stay . 🙂 * * *
Aura Voluptas 