Πρώτα απ’όλα οι απαραίτητες διευκρινήσεις …
Πήγα στη Νέα Υόρκη για προσωπικούς λόγους και όχι για τουρισμό ( αν και νόμιζα ότι θα μπορούσα να τα συνδυάσω ) . Χωρίς χάρτη, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς καμιά προεργασία ( κάτι που δεν το συνηθίζω στα ταξίδια μου ), λόγω έλλειψης χρόνου . Κακώς .
Δεν έμεινα στη Νέα Υόρκη αλλά στα περιβόητα suburbs, μισή ώρα έξω από την πόλη . Ξέρετε, με τα γνωστά ξύλινα, δίπατα σπίτια, το γκαζόν μπρος – πίσω, τα δάση γύρω – γύρω κλπ . Καμία σχέση ο τρόπος ζωής εκεί με αυτόν στο city . Δεν βλέπεις ανθρώπους να περπατούν στο δρόμο σχεδόν ποτέ ( με το αμαξι για τσίχλες ), είναι όλα ήρεμα και ήσυχα, είσαι μέσα στο πράσινο παρέα με σκιουράκια-λαγουδάκια-κουναβάκια-ελαφάκια ( δύο φορές είδα ελάφι έξω από την πόρτα ενός σπιτιού, αξέχαστο ! ) .
Έτσι δεν κατάφερα να πάω στο Manhattan όσες φορές ήθελα και είδα λίγα από τα αξιοθέατα . Την πάτησα κοινώς, το είχα φανταστεί λίγο διαφορετικά . Δεν πειράζει . Την επόμενη φορά ( θετική σκέψη, θετική σκέψη, θετική σκέψη ) . Χόρτασα όμως μουσεία, βιβλιοπωλεία ( » Strand » forevah ! … αλλά και Borders και Barnes and Nobles και κάποια άλλα μικρότερα και κουκλίστικα ) και πήρα μία δυνατή γεύση της πόλης περπατώντας την . Και όχι, δεν είδα τη Νέα Υόρκη τη νύχτα ( φακ … ) . Και άλλα πολλά δεν έκανα, είπαμε όμως, θετική σκέψη .
Εν ολίγοις … ( που λέει ο λόγος … ) 🙂
Η πόλη
Είναι τεράστια, είναι εντυπωσιακή, δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που βλέπουμε στις ταινίες . Σε πολλά σημεία της είναι κάτι παραπάνω από πανέμορφη ( απίστευτα κτίρια ! ), σε άλλα απογοητευτικά άσχημη ( όπως όλες οι πόλεις λίγο – πολύ ) . Την πέτυχα σε φάση » δημόσια έργα παντού – ανακαινίσεις – ανακατασκευές – μεταφορές παντός είδους » Ο Μητσάρας » – γουι αρ σόρι φορ δι ινκονβινιένς » ( π.χ. Empire State Building – Guggenheim – MET, καλά για το Ground Zero δεν το συζητώ ) . Το κυκλοφοριακό είναι δέκα φορές χειρότερο από το δικό μας ( αν πετύχεις τροχαίο μπορεί και να περάσεις το βράδυ σου μέσα στο αυτοκίνητο ), το παρκάρισμα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, οι τιμές στα πάρκινγκ διπλάσιες από αυτές της Αθήνας . Και ναι, οι δρόμοι τους έχουν λακκούβες και πάρα πολλές μάλιστα . Το Manhattan πάντως είναι υπέροχο !
H 10th Str. είναι ο ωραιότερος δρόμος που έχω περπατήσει στη ζωή μου ( μέχρι τώρα ) . Το Greenwich Village είναι καταπληκτικό . Η Times Sq. πολύχρωμη, πολύβουη αλλά τίποτα το φοβερό και τρομερό . Η 5th Avenue είναι υπέροχη στην αρχή ( πανάκριβα σπίτια, ησυχία, καλοντυμένος κόσμος, κυρίες που βγάζουν βόλτα σκυλάκι και μαζεύουν κακάκια από σκυλάκι ) και στο τέλος της ( τα γνωστά, θρυλικά καταστήματα ), στα μισά της είναι απλώς ένας δρόμος με μαγαζιά ( βλ. Πατησίων ), πολύ κόσμο, πολύ συνωστισμό, πολύ μετανάστη .
Το Museum Of Modern Arts είναι ο απόλυτος προορισμός για κάθε λάτρη της μοντέρνας τέχνης και για εμένα ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα . Υπόδειγμα μουσείου . Η έκθεση-αφιέρωμα στον Νταλί στον 6ο όροφο, εκπληκτική .
Το Metropolitan Museum είναι αχανές, δεν τελειώνει ποτέ . Έχει τα ΠΑΝΤΑ, πιάνει τρία-τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα ( νεοϋρκέζικα έτσι ? ), πρόκειται ουσιαστικά για δέκα μουσεία σ’ένα .
Το Guggenheim museum είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα και η αναδρομική έκθεση των έργων της Louise Bourgeois που φιλοξενούσε, φο – βε – ρή . http://en.wikipedia.org/wiki/Louise_Bourgeois
Το Central Park έχει την έκταση του κέντρου της Αθήνας και βάλε, αδύνατο να το απολαύσεις αν δεν έχεις χρόνο .
Η Astoria ήταν μια μικρή απογοήτευση, ένα μίγμα 60’s-70’s-80’s, ελαφρώς μίζερο αλλά το ελληνικό στοιχείο είναι πολύ έντονο ( ελληνικές επιγραφές, περπατάς και ακούς ελληνικά, mini – markets με ό,τι κυκλοφορεί και στην Ελλάδα κλπ . )
H Chinatown ψιλομούφα . Η Little Italy καλύτερη και πιο γραφική γειτονιά . Στην Canal Str. βρίσκεις τα πιο φτηνά σουβενίρ και τις καλύτερες «μαϊμούδες» .
Θέλεις συνέχεια να κοιτάς προς τα πάνω ( εννοείται, το καλό το πράγμα εκεί πάνω βρίσκεται ) και αυτό δεν είναι καθόλου συνετό . Καταλαβαίνουν οι επιτήδειοι ότι είσαι τουρίστας και γίνεσαι στόχος . Επίσης μπορεί να χτυπήσεις πανεύκολα πάνω σε διάφορα που θα βρεθούν στο διάβα σου ή να τσουγκρίσεις τίποτα με κανέναν άλλον ( κεφάλι that is ! ) .
Το Μετρό τους είναι βρώμικο, αλλά έχει μια γοητεία . Οι συρμοί σχετικά καλοί και οι επιβάτες κάθε καρυδιάς καρύδι . Το 1/3 διαβάζει βιβλία ( εύγε ! εύγε ! ), το άλλο 1/3 είναι με τ’ακουστικά στ’αυτιά ( εύγε ! εύγε ! εύγε ! ) και το τελευταίο 1/3 κοιτάζει το κενό .
Οι άνθρωποι
Δεν τους αρέσει να ακουμπάνε τα σώματα τους με των άλλων, είτε καθιστοί είτε όρθιοι στο Μετρό .
Δεν τους αρέσει να τους καρφώνεις με τα μάτια για παραπάνω από κάποια δευτερόλεπτα ( ακόμη κι αν χαζεύεις κατά λάθος ) .
Αν τους σκουντήξεις κατά τύχη και δεν ζητήσεις συγγνώμη, είναι γι’ αυτούς η μεγαλύτερη αγένεια και μπορεί πανεύκολα να θυμώσουν .
Είναι ευγενικοί, διακριτικοί, απαντούν σε ερωτήσεις λακωνικά και μετά συνεχίζουν το δρόμο τους γρήγορα . Οι υπάλληλοι στα καταστήματα γίνονται χαλί να τους πατήσεις ( και ναι, είναι ο παράδεισος του καταναλωτισμού και όλα είναι πολύ πιο φθηνά ! ) .
Υπολογίζουν πάρα πολύ τα χρήματα τους . Δεν είναι extra large όπως εμείς . Δύσκολα κερνάνε .
Πολλοί έχουν πάθει πλύση εγκεφάλου από τα πολλά κανάλια και τα ριάλιτι ( πολλά από αυτά εμετικού και εξευτελιστικού περιεχομένου ) . Είναι πεπεισμένοι ότι η χώρα τους βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση . Όσους ρώτησα μου έλεγαν με σοβαρό ύφος » έχουμε πόλεμο » και το εννοούσαν . Το μεγαλύτερο ποσοστό υποστηρίζει Ομπάμα . Μην τους θίξεις την Όπρα σ’έχουν φάει ζωντανό . Τις πιο » δευτεροκλασσάτες » δουλειές όμως βλέπεις να τις κάνουν σχεδόν αποκλειστικά έγχρωμοι .
Καπνίζουν, καπνίζουν, καπνίζουν !! Πέρα από την έκφραση αηδίας στο πρόσωπο μιας περαστικής δεν εισέπραξα καμία άλλη εκδήλωση αντικαπνιστικής υστερίας . Τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα γόπες . Οι μισοί περπατάνε με ένα τσιγάρο στο χέρι ( άκομψο μεν, αναγκαστικό δε ) . Απαγορεύεται το κάπνισμα μόνο στους κλειστούς χώρους . Έξω ? Κανένα πρόβλημα, φουγάρα . Το βρήκα τελείως υποκριτικό διότι αλλιώς το περίμενα με όσα είχα διαβάσει .
Συνάντησα πολλούς παχύσαρκους ανθρώπους . Γενικά διαπίστωσα ότι είναι πολύ δύσκολο σ’αυτή τη χώρα να κάνεις σωστή και υγιεινή διατροφή . Ό,τι κυκλοφορεί γύρω σου είναι πολύ νόστιμο αλλά εξαιρετικά παχυντικό, δελεαστικό και σε παρασύρει . Και δεν έχεις εύκολα άλλη επιλογή αν δεν το ψάξεις .
Τους αρέσει πολύ να πίνουν πριν από το φαγητό, είναι μέρος της διαδικασίας . Η μπύρα και τα coctails πάνε σύννεφο . Βλέπεις π.χ. κάποιον στο εστιατόριο να τρώει το πιάτο του και να το συνοδεύει με το coctail που έπινε πριν όταν καθόταν στο lounge bar . Αρχικά το βρήκα άσχετο, μετά το συνήθισα .
Αυτά . Τεράστιο ποστ, δεν το είχα προβλέψει έτσι . Παραήταν ίσως ρεαλιστική η ματιά μου . Αξίζει πάντως η Νέα Υόρκη . Και με το παραπάνω . ΕΜΠΕΙΡΙΑ . Είπαμε όμως . Την επόμενη φορά ! 🙂
*** Μπούχτησα ακόμη κι εγώ η ίδια . Αρκετά . Και για να μην ξεχνιόμαστε … εδώ μέσα παίζει μουσική και πάντα αγαπημένα κομμάτια . Ήταν μία μεγάλη παρένθεση . Επιστροφή στα γνωστά ( και για να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε γιά τον άλλο μήνα … ) !! 🙂 ***
Μadonna – I Love New York ( Confessions On A Dancefloor – 2005 )