Can You Read My Mind ?

Πρόταση +  Updates !!!

Για να μην κουραστείς μπορείς να διαβάσεις μόνο το » μπλε » κείμενο ακούγοντας το τραγούδι του βίντεο . Όλα τ’ άλλα είναι οι γνωστές μπλα μπλα μπλα πολυλογίες μου … 😀

 

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι σαν ηρωίδα του Μουρακάμι .

Όχι καμιά βασική, μη φανταστείτε ότι την έχω ψωνίσει . Αναπληρωματική στον πάγκο ή κάπως έτσι . Σαν αυτούς τους τύπους που περιγράφει με το μοναδικό και εξαίσιο τρόπο του ο Χαρούκι, που κάνουν συνηθισμένα πράγματα, ζουν μια ήρεμη ρουτινιάρικη ζωή, ξυπνούν το πρωί, πηγαίνουν στη δουλειά τους, τη διεκπεραιώνουν αξιοπρεπώς, γυρίζουν σπίτι, μαγειρεύουν ( συνήθως κάτι πολύ απλό ), κάνουν μπάνιο, τρώνε, ακούν μουσική, ξανατρώνε, διαβάζουν το βιβλίο τους, ετοιμάζουν το κρεβάτι τους, κοιμούνται . Μόνο μπύρα δεν πίνω .
Μέχρι που …

Μέχρι που ΚΑΤΙ συμβαίνει . Περίεργο, αλλόκοτο, μεταφυσικό, μαγικό . Κι εκείνοι το ακολουθούν . Σαν κάτι τελείως φυσικό . Και η ζωή τους αλλάζει τελείως . Και εκείνοι δεν είναι πια οι ίδιοι .

Εκεί βρίσκομαι . Στο » μέχρι που … » . Και περιμένω να γίνει ΚΑΤΙ για να ξαναβρώ τη χαμένη όρεξη . Να οργανωθώ, να θέσω στόχους, να φτιάξω ένα πρόγραμμα, να κλείσω εκκρεμότητες, να πάω τη δουλειά μου ένα βήμα παραπέρα, να βρίσκομαι με τις παρέες πιο συχνά . Έχω ξαναβρεθεί σ’αυτό το σημείο . Μόνο που αυτή τη φορά έχει κρατήσει εκνευριστικά πολύ . Είμαι όμως αισιόδοξη . Τρεις τελείες είναι . Αποσιωπητικά . Δεν είναι και τόσο δύσκολο να τις ξεπεράσει κανείς .

Υπάρχει όμως και κάτι παρηγορητικό . Όσο απλοί κι αν φαίνονται οι ήρωες του συγγραφέα δεν κάνουν καθόλου απλές σκέψεις και δεν έχουν καθόλου συνηθισμένο μυαλό ( αν και οι ίδιοι δεν το πιστεύουν ) . Κάτι δεν είναι κι αυτό ? 🙂

 

Δεν είμαι εγώ η αρμόδια για να γράψω για τον Μουρακάμι, είμαι μια απλή αναγνώστρια . Το έχουν κάνει άλλοι κι άλλες με περισσότερες περγαμηνές και μεγαλύτερη ικανότητα και πείρα . Ξέρω μόνο ότι με τα βιβλία του μπορείς να κάνεις ένα θεαματικό μακροβούτι μέσα σου . Να χαμογελάσεις, να δακρύσεις, να έρθεις αντιμέτωπος με τους φόβους και τις αγωνίες σου . Να πλημμυρίσει το μυαλό σου με εικόνες . Να δεις τα όνειρα σου με άλλο μάτι . Και όταν φτάσεις στην τελευταία σελίδα να αισθανθείς εκείνη την ευφορία του ανθρώπου που μόλις διάβασε ένα πολύ πολύ καλό βιβλίο . Και αυτή η αίσθηση να μη σ’αφήνει την επόμενη μέρα . Ούτε τη μεθεπόμενη, ούτε τη …

Η αλήθεια είναι ότι προτού παρασυρθώ από το μαγικό ρεαλισμό του Μουρακάμι η Ιαπωνία μου ήταν ψιλοαδιάφορη . Αυτό βέβαια άλλαξε στην πορεία . Πλέον όλο και κάτι ψάχνω, διαβάζω, ακούω, με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον . Προς το παρόν η χώρα αυτή φαντάζει στα μάτια μου σαν ένας άλλος ( γοητευτικός όμως ) πλανήτης και οι κάτοικοι της σαν εξωγηίνοι, όμως τόσο περίεργα οικείοι .

Και δεν είμαι η μόνη . Ο πολύ γνωστός άγγλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Simon McBurney γράφει στο πρόγραμμα της παράστασης » Ο Ελέφαντας Εξαφανίζεται « βασισμένης σε διηγήματα του Χ.Μ. :

» Όποιος φτάνει στην Ιαπωνία για πρώτη φορά παθαίνει αλλεπάλληλα σοκ . Η άφιξη στο Τόκιο είναι από μόνη της ένα μεγάλο σοκ . Η ίδια η κλίμακα των πραγμάτων σου προκαλεί δέος . Τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι ζουν εδώ .

Αλλά το δεύτερο σοκ είναι πως, παρόλο το μέγεθος, αυτή είναι η πιο οργανωμένη αστική κοινωνία στον πλανήτη . Αντίθετα με το Λονδίνο, τα πάντα λειτουργούν με το ρολόι . Ο υπόγειος σιδηρόδρομος φτάνει στην ώρα του . Δεν βρίσκεις χαλασμένα καρτοτηλέφωνα στο δρόμο . Ούτε ένας από τους μυριάδες αυτόματους πωλητές διαστημικής εποχής που βρίσκονται σε κάθε δρόμο δεν θα σου δώσει ποτέ λάθος ρέστα όταν θα ρίξεις μέσα τα χρήματα σου και θα πάρεις την μπύρα σου, τον παγωμένο καφέ σου, τα τσιγάρα σου . Έχουν μακρά ιστορία αστικής οργάνωσης εδώ .

Το Λονδίνο του Σαίξπηρ ήταν μια πόλη περίπου 250.000 κατοίκων . Το Τόκιο το 1600 ήταν ήδη μια πόλη άνω του ενός εκατομμυρίου .

Στη Σιμπούγια, στο κέντρο του Τόκιο, όπου μένω εδώ και πάνω από έξι εβδομάδες, 3.000 ή και περισσότεροι άνθρωποι διασχίζουν το δρόμο κάθε φορά που ανάβει το πράσινο . Παντού προβάλλονται χάι-τεκ διαφημίσεις . Εκατομμύρια φώτα νέον, εικόνες και ήχοι σου επιτίθενται από κάθε κατεύθυνση . Τα πάντα μοιάζουν πλαστικά, τεχνητά, μαζικής παραγωγής σε μια αδιανόητη κλίμακα . Δεν μοιαζει να έχει διασωθεί τίποτα από όσα εμείς θα φανταζόμασταν ως » Γιαπωνέζικο » . Κι όμως, αν χωθείς σε ένα μικροσκοπικό σοκάκι, κι ανέβεις την ξύλινη σκάλα, θα βρεις να σε περιμένει ένα δωμάτιο στρωμένο με τατάμι σε μια μικρή γιαπωνέζικη παμπ που θα ακτινοβολεί ένα αίσθημα ηρεμίας . Τα περισσότερα από αυτά που βρίσκονται εδώ στο Τόκιο βρίσκονται παντού στον κόσμο . Τα ίδια καταστήματα, οι ίδιες μάρκες, ο ίδιος φανατικός καταναλωτικός καπιταλισμός, αλλά την ίδια στιγμή τα πάντα είναι διαφορετικά .

Προερχόμαστε από έναν αριστοτελικό, δυϊστικό κόσμο . Βλέπουμε παντού διχοτομίες . Σωστό και λάθος, καλό και κακό . Στην Ιαπωνία δεν υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός . Οι Ιάπωνες έχουν μια ενοποιημένη και συνολική θεώρηση του κόσμου, που μας φαίνεται και είναι πολύ δύσκολη να τη συλλάβουμε … «

 

 

Το » Read My Mind « των αμερικανών Killers ( από το φοβερό και τρομερό Λας Βέγκας της Νεβάδα ) άργησε να με κερδίσει . Ήθελε φαίνεται το χρόνο του . Το άκουγα στο ραδιοφώνο και το προσπερνούσα, έβλεπα το βίντεο να ξεκινάει στην τηλεόραση και άλλαζα κανάλι ( χασμουρητό ) . Δεν ξέρω τι συνέβη κι αυτό άλλαξε και μάλιστα λίγο καιρό αφότου το τραγούδι έπαψε να είναι χιτ πρώτης γραμμής . Από τη στιγμή όμως που έγινε αυτή η αλλαγή το Read My Mind έγινε τραγούδι » ΜΟΥ «. Και το βίντεο κλιπ για ένα μυστήριο λόγο ένα από τα πιο αγαπημένα μου . Ειδικά για το κλιπ ακόμη ψάχνομαι .

Ίσως να φταίει ο ίδιος ο τίτλος του τραγουδιού, μια ερώτηση που έχω κάνει σε αρκετούς ανθρώπους . Σιωπηλά όμως γιατί ξέρω πως απάντηση δε θα έχω . Ίσως να είναι οι στίχοι του όπου υπάρχουν φράσεις από τις ωραιότερες που έχω ακούσει σε τραγούδι » I don’t mind if you don’t mind ’cause I don’t shine if you don’t shine «, » I pull up to the front of your driveway with magic soaking my spine «, » I wanna breathe that fire again « και φυσικά το » The stars are blazing like rebel diamonds cut out of the sun « που είναι και το tagline αυτού εδώ του μπλογκ ( για τους πιο παρατηρητικούς ! ) .

Ίσως να είναι η ιστορία που διηγούνται αυτοί οι στίχοι, για ένα νέο που έχει κολλήσει στη ρουτινιάρικη ζωή της μικρής του πόλης και που φοβάται να κάνει το μεγάλο άλμα στο άγνωστο και να ακολουθήσει την αγαπημένη του που τον αφήνει . Η αγάπη του όμως για εκείνη είναι τόσο μεγάλη που ξεπερνά τις ανασφάλειες του, αποφασίζει να την ξανακερδίσει, τα καταφέρνει και μαζί κάνουν την υπέρβαση .

Ίσως να είναι η μoυσική του, η ελαφρώς φάλτσα ερμηνεία του Brandon Flowers ( μια από τις πιο συμπαθητικές φάτσες στη μουσική βιομηχανία σήμερα και μ’ένα βλέμμα ευθύ, όμορφο, καθαρό που σε κερδίζει ) και η απογείωση τους προς το τέλος του τραγουδιού μετά τη » γέφυρα » ( το καλύτερο σημείο ) .

 Και ίσως να είναι και η υποβόσκουσα γλυκιά μελαγχολία που εγώ εισπράττω ( άγνωστο πως ) τόσο από το τραγούδι όσο και από το βίντεο . Kαι όσο για το βίντεο, ναι, μπορεί να φταίει και η γοητεία που ασκεί επάνω μου η Ιαπωνία . Και οι ιστορίες του Χαρούκι Μουρακάμι .

Trivia

* Το τραγούδι γράφτηκε εξολοκλήρου από τον Flowers και ο ίδιος το θεωρεί ως ό,τι καλύτερο έγραψε ποτέ του . Ο 27χρονος είναι αγγλόφιλος και λατρεύει τους Smiths, Pet Shop Boys και New Order . Εξάλλου το όνομα του γκρουπ το εμπνεύστηκε από το fake συγκρότημα που εμφανίζεται στο βίντεο του τραγουδιού » Crystal » των New Order . Ακολουθεί επίσης τον τρόπο ζωής των Μορμόνων ( καλέ αυτοί δεν είναι πολυγαμικοί και κάνουν σαν να ζουν τον 19ο αι. ???? ) !

* Τρίτο single από το δεύτερο άλμπουμ των Killers » Sam’s Town « ( 2006 ) . Θεωρείται το καλύτερο κομμάτι του δίσκου ο οποίος στο σύνολο του πήρε μέτριες κριτικές .

* Το τραγούδι βγήκε το Φεβρουάριο του 2007 και πήγε αρκετά καλά στα charts . Το βίντεο γυρίστηκε ένα μήνα πριν στο Τόκιο . Το σκηνοθέτησε η πολύ καλή Diane Martel ( έχει γυρίσει πάμπολλα βίντεο της M. Carey αλλά και τα αγαπημένα μου » Get Right » της J.Lo. και » Like A Boy » της Ciara ) .

* Πολλές σκηνές του βίντεο γυρίστηκαν στη μεγάλη διασταύρωση της Σιμπούγια . Σαν την Times Square του Τόκιο ένα πράγμα .

* 2:00 – ποδήλατο penny farthing + low rider . Γιούπι !!

* 0:40 – 2:42 – 3:30 – Gachapin ( Γκατσαπίν ) . Αγαπημένος τηλεοπτικός ήρωας των μικρών γιαπωνέζων . Είναι ένας δεινόσαυρος 5 χρονών ο οποίος δεν μεγαλώνει ποτέ ( ούτε και ψηλώνει, μένει στο 1.65 ) . Πρωταγωνιστεί με τον κολλητό του Mukku, ένα κόκκινο γιέτι, στην εκπομπή » Hirake ! Ponkiki « και σπάει τα μηχανάκια της γιαπωνέζικης AGB .

* 2:52 – DrumMania + GuitarFreaks, αγαπημένα music video games των γιαπωνέζων με ενσωματωμένες ηλεκτρικές κιθάρες και ντραμς .

* 3:30 Capsule Hotel για τους κλειστοφοβικούς μας φίλους .

 

*** Μια καινούργια φίλη είναι αυτόν τον καιρό στην Ιαπωνία για δουλειές . Περιμένω να επιστρέψει για να μου πει τις εντυπώσεις μιας ελληνίδας από αυτή την παράξενη χώρα . Βίντεο επιβράβευσης UPDATE βασανισμένων αναγνωστών το πρόγραμμα θα έχει από αύριο . Και το tagline από το επόμενο ποστ θα αλλάξει . Ένας μικρός κύκλος έκλεισε ( μπας και έρθει και η όρεξη ! ) κι εκτός αυτού βαριέμαι κι εύκολα . 🙂 ***

 

UPDATE !!! UPDATE !!!

Α ) Τη λατρεύω αυτή την ταινία, τη λατρεύω . Ο Μπομπ, η Σάρλοτ και το Τόκιο …

 

Sofia Coppola’s » Lost In Translation » ( 2003 )

» Just Like Honey » – Jesus And Mary Chain

 

Σούπερ τραγούδι . Και ναι, ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί ΤΙ της ψυθίρισε …

 

B ) Ντόρα Εξερευνήτρια και Μπομπομάστορα … you can kiss our fat japanese asses !! ( introducing Mukku )

 

Γ ) Παγκόσμια πρώτη !!

Η μυστική χορογραφία της ελληνικής συμμετοχής στην επόμενη Γιουροβίζιον είναι έτοιμη . Τεσταρίστηκε πρώτα από τον Φωκά στο Τόκιο με τη βοήθεια του ντόπιου ποπσταρ Eiji Wentz και η δοκιμή είχε τεράστια επιτυχία . Μπάϊλα Τσίκι Τσίκι τρέμε λέμε !! Έρχεται ο Λάκι Χάπι !!