Rogelio ( ή Οι Τρελλές Διαδρομές Του Μυαλού Μιας Ταλαίπωρης Μπλόγκερ )

Για να καταλάβετε τι περνώ κάθε φορά που … ( το  ξέρω, το ξέρω – μια σκασίλα την είχατε, δεν την είχατε ? )

Το ποστ που μόλις έχετε αρχίσει να διαβάζετε υποτίθεται ότι θα ήταν πάλι για τους U2 ( γιατί όταν τρώω κόλλημα, το φχαριστιέμαι, δεν τσιμπολογώ απλώς ) . Είχα βρει τα βίντεο, είχα επιλέξει τα trivia, είχα μελετήσει τους στίχοι (sic ) αλλά … κείμενο δεν μου έβγαινε απόψε ( classic ) με τίποτα . Και η ώρα περνούσε . Την απόφαση την είχα πάρει όμως . Θέλω να γράψω ποστ . Οπότε αποφάσισα να περάσω στο Plan B ( όχι τον καλλιτέχνη … ) .

Η ώρα όμως έχει περάσει ( εντάξει, αυτή είναι η δουλειά της ) . Ήδη είναι Πέμπτη και το ποστ δεν προχωρά γιατί ενώ θα έφτανε απλά και μόνο να ανεβάσω το βίντεο ( το οποίο τα λέει όλα – τέτοια είναι η δύναμη του ) άρχισα να διαβάζω πάλι, να ψάχνω δεξιά κι αριστερά κλπ κλπ .

Το παίρνω αλλιώς λοιπόν …

Η ιδέα γι’αυτό το ποστ μου ήρθε ένα μήνα πριν όταν εδέησα επιτέλους να δω την πάρα πάρα πάρα πολύ καλή ταινία » Οι Τρεις Ταφές Του Μελκιάδες Εστράδα » σε σκηνοθεσία Tommy Lee Jones και σενάριο Guillermo Arriaga

http://www.imdb.com/title/tt0419294/ .

 Όσοι δεν την έχετε δει ακόμη, ντροπή σας και δρομολογήστε το θέμα άμεσα ! Στα extras του dvd υπήρχε μια άγνωστη σ’εμένα ταινία μικρού τοσοδούλικου μήκους του Arriaga με τίτλο Rogelio ( 2000 ) . Έπαθα τέτοια πλάκα με το ταινιάκι αυτό που έσπευσα να το βρω στον ΓιουΤούμπη με σκοπό να το δείξω και σ’εσάς, να το μοιραστούμε βρε παιδί μου .

Είχα σκεφτεί ότι σαν «πρόλογο» θα μπορούσα να γράψω για τ’αγαπημένα πρόσωπα που δεν είναι πια κοντά μας αλλά που στην ουσία δεν έχουν φύγει ποτέ από τη ζωή μας κλπ κλπ, κάποιες ιδέες πάνω στο θάνατο και τη ζωή κλπ κλπ, αλλά αυτά τα θέματα είναι τόσο προσωπικά, τόσο  υποκειμενικά «μεγάλα» κι εμείς τόσο αντικειμενικά «μικροί», που θεωρώ πως ό,τι κι αν έγραφα θα κατέληγε να μοιάζει με αμπελοφιλοσοφίες του ποπού, αφού κάποια πράγματα καλύτερα να τα βιώνεις και να τα αισθάνεσαι μέσα σου και τίποτε περισσότερο . Κι έτσι κείμενο δεν έχει .

Μετά θα έγραφα για τον σεναριογράφο . Επειδή λατρεύω τον Αrriaga έψαξα αρχικά για το βιογραφικό του στη γνωστή, αγαπημένη wiki

http://en.wikipedia.org/wiki/Guillermo_Arriaga αλλά βρήκα και ένα ακόμη ενδιαφέρον κείμενο εδώ

http://www.filmbug.com/db/343858 . Έτσι έμαθα μεταξύ πολλών άλλων ότι ο Γκιγιέρμο δεν έχει όσφρηση από τα 13 του κι ότι ένα σοβαρό τροχαίο το 1985 του άλλαξε τη ζωή και τον ενέπνευσε στο να γράψει το σενάριο του Amores Perros κλπ κλπ κλπ, ο χρόνος τρέχει, η νύχτα προχωρά, κείμενο … «δεν» .

Έλα όμως που σκέφτηκα ότι, δεν μπορεί, ο άνθρωπος πρέπει να θεωρείται από τους μεγαλύτερους σεναριογράφους της τελευταίας δεκα-εικοσαετίας, κάπου να το ψάξω αυτό . Δεν βρήκα τίποτα όμως, αίσχος στους ειδήμονες που αποκλείουν τον αγαπημένο μεξικάνο γραφιά ! Πέφτω όμως πάνω σε μια ψηφοφορία που έγινε το 2005 ( η τελευταία καραεπίσημη ) για τα Καλύτερα Σενάρια Όλων Των Εποχών και κάθομαι και την ξεκοκκαλίζω και βλέπω ότι από το 2000 και δώθε ο Τσάρλυ Κάουφμαν ( o έτερος αγαπημένος ) σκίζει και χαίρομαι τρελλά και βλέπω και την Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού στο νο24 και φωνάζω γιούπι και βλέπω κι άλλα κλασσικά πολυαγαπημένα σενάρια και χάνομαι και, και, και …

http://wga.org/subpage_newsevents.aspx?id=1807

και το καλύτερο λινκ έβερ : http://www.filmsite.org/101greatestscreenplays.html . Απόλαυση …

Πάει η ώρα ! Γύρνα βρε τρελλή στο Ροχέλιο ! ( λέω στον εαυτό μου ) . Και ξαναβλέπω το Ροχέλιο και σκέφτομαι την ιδιαίτερη σχέση που έχουν οι Μεξικάνοι με το θάνατο ( κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε κατά νου όταν δούμε την ταινιούλα ώστε να κατανοήσουμε το πνεύμα του Γκιγιέρμο ) αλλά και τη Γιορτή Των Νεκρών, που γιορτάζεται στο Μεξικό οσονούπω, και που δεν είχα ιδέα γι’αυτή πριν δω την ταινία Frida http://www.imdb.com/title/tt0120679/ ( μα τι ωραία ταινία, τι ωραία μουσική, τι ωραία χρώματα ) , όπου σε μια σκηνή του φιλμ τους βλέπω όλους στα νεκροταφεία να γλεντούν πάνω στα μνήματα και σκέφτομαι, μωρέ τους μοιάζουμε λίγο αλλά στο ανάποδο, αφού έχουμε κι εμείς μια λύσσα με τα νεκροταφεία και τη διακόσμηση των τάφων αλλά τσιμπούσι δίπλα στο «φευγάτο» αγαπημένο πρόσωπο δεν έχουμε καθιερώσει ακόμη … Να ψάξω, λέω, και για τη Γιορτή των Νεκρών και ψάχνω και διαβάζω διάφορα αλλά το πιο καλό ήταν ένα άρθρο της Μάγιας Τσόκλη που τα λέει πολύ ωραία και αξίζει να το διαβάσετε κι εσείς γιατί εγώ δεν προλαβαίνω να σας τα πω τώρα . Εξαίσιο .

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ecom1_1_02/04/2009_273708

( το άρθρο επίσης μου υπενθύμισε ότι δεν έχω διαβάσει, ούτε δει το Κάτω Από Το Ηφαίστειο και μου άνοιξε την αναγνωστική μου όρεξη και μάλλον πρέπει να φροντίσω γι’αυτή την παράληψη – μου θύμισε όμως και το άλλο τεράστιο – όχι σε σελίδες – βιβλίο που έχω διαβάσει κι έχει σχέση με νεκρούς και μαγικό ρεαλισμό και και και, το Πέδρο Πάραμο του Χουάν Ρούλφο, απερίγραπτο, με την καλή έννοια, βιβλίο, ποιητικότατο, κομματάκι δύσκολο αλλά  σας το συνιστώ θερμά )

Κι έτσι πέρασε η ώρα, είναι ήδη 1:30 και άντε τώρα να βρω το κουράγιο να φιλτράρω και να γράψω σε μορφή ποστ όλα όσα έψαξα κι έμαθα εδώ και περίπου 3-4 ώρες ! Αυτά παθαίνω συνεχώς . Έτσι μπλέκω . Έπρεπε να ανεβάσω το Ροχέλιο, με το υπέροχο black humor του Arriaga, ξερό και σκέτο, να το δείτε, να το κρίνετε και τέρμα !

Εγώ πάντως ξαφνιάστηκα πολύ, γέλασα, συγκινήθηκα . Και συμφώνησα με τα σχόλια στο You Tube ότι πρόκειται μάλλον για την πιο γλυκιά ταινία που φτιάχτηκε για το θέμα της απώλειας και του θανάτου .  Και θυμήθηκα … Αλλά είπαμε, αυτά είναι δικά μας . Κοιτάμε ψηλά, τους κλείνουμε το μάτι και στέλνουμε αγάπη . Πολλή αγάπη .

( Α ! Ανακάλυψα επίσης ότι το Ροχέλιο ήταν αρχικά ένα μικρό διήγημα του Arriaga . Ένα ελληνικό μπλογκ έγραψε γι’αυτό πριν λίγες μέρες . Τι σύμπτωση . http://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2010/10/03/guillermo-arriaga-rogelio/ )

Έξτρα μπόνους δωράκι-τραγουδάκι από τη Frida με Caetano-θεό-Veloso και Lila Downs . Έτσι όπως ακριβώς ακούγεται στο τέλος της ταινίας .  Πολύ αγαπημένο μου .

* * * Tώρα πια, όπως σας έγραψα στην αρχή, καταλαβαίνετε . 😉 * * *